*Naamloos.*

[TheFirstDayOfSpring]

Ik kijk toe hoe de politie hem met gummiknuppels tegen de grond slaat. Ik hoor geschreeuw. Pijnkreten. Ik kijk toe. Wat kan ik doen? Ik kan naar buiten rennen, zeggen dat hij mijn vader is. Alsof ze daar iets om zouden geven. Ze rukken hem van de grond en gooien hem in de auto. Als ze wegrijden ziet hij me. Hij steekt zijn hand op. Ik doe het ook. Er rolt een traan over mijn wang als ik de auto de straat uit zie rijden. Ik denk terug aan hoe het begon.

Stan en ik zaten in de auto. Hij was mijn moeders man geweest sinds ik zeven was. We huilden. Sinds we wisten dat mijn moeder geen jaar meer te leven had, had ik me afgevraagd wat er met mij zou gaan gebeuren. De vraag brandde in mijn hoofd, ik had het al zo vaak willen vragen, maar ik was bang voor het antwoord. Maar nu wilde ik het weten.
“Waar ga ik heen als het gebeurt is?” vroeg ik.
“Nergens.” zei Stan. “Je blijft gewoon bij mij tot je oud genoeg bent om op jezelf te gaan wonen.”
“Oké.” zei ik. Dat vond ik een raar idee. We kenden elkaar nauwelijks. Maar ik had weinig keus en bovendien hadden we het afgelopen jaar toch al vaak alleen overleefd. De rest van de rit bleven we stil. We reden de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Toen we een goed plekje hadden gevonden legde hij de parkeerkaart op het dashboard. Ik stapte uit, maar hij bleef zitten. Hij staarde voor zich uit. Toen hij zag dat ik naar hem keek stapte hij uit. We liepen door de lange gangen van het ziekenhuis. We wisten onderhand al precies waar we heen moesten. We liepen haar kamer in. Ze sliep. Ik mocht haar niet wakker maken van Stan. Ik pakte een stoel en ging aan haar voeteneind zitten. Ik keek op het wekkertje dat op haar nachtkastje stond. Het was zeven uur. Ik keek even naar Stan. Hij stond nog steeds bij de deur. Zijn schouders schokten. Ik huilde niet meer. Ik kon wel blijven huilen. Na vijf stille minuten merkte ik dat ik honger had. Ik zei het tegen Stan. Hij gaf me twintig euro en zei dat ik wat mocht gaan halen en wat voor hem mee moest brengen. Ik kocht vier broodjes en twee milkshakes. Toen ik terug kwam zat Stan naast het bed. Hij hield haar hand vast. Ik zette het dienblad op het nachtkastje,pakte er een broodje af en ging weer op mijn stoel zitten. Mijn moeder was de laatste dagen flink achteruit gegaan, dus we wisten dat het nu echt niet lang meer zou duren.
Om negen uur wilde Stan naar huis. Ik ook wel, maar het voelde slecht om haar zo achter te laten. Al hadden we dat al zo vaak gedaan. Nu voelde het anders. Daarom ging ik nog even bij haar op bed zitten. Toen ik haar hand pakte wist ik dat het voor morgenochtend al over zou zijn. Ik kuste haar op het voorhoofd en stond op. Toen Stan de deur achter me dicht deed slikte ik. Het liefst zou ik terug gaan, haar wakker schudden en haar alles vragen en vertellen wat ik haar nooit heb durven of willen zeggen. Maar het kon niet. We liepen door. De volgende ochtend kregen we het telefoontje van het ziekenhuis.

Ik draai me om. Ik denk aan mevrouw Morsen. Zij is de enige die weet dat ik hier ben. Ze komt me vast halen als ze hoort dat mijn vader opgepakt is. Dat wil ik niet. Ik loop naar de voordeur en doe hem op slot. Ik sluit alle gordijnen in het huis. Als er bijna geen daglicht meer binnen komt ga ik in zijn stoel zitten. Ik kijk naar de half lege fles whisky die op het tafeltje staat. Het doet me denken aan de dagen na de dood van mijn moeder.

Stan en ik zaten aan de eettafel. Het telefoontje was twee dagen geleden. We waren bezig met haar begrafenis. Stan mompelde iets over de kist. Hij drukte zijn sigaret uit in een van de borden die op de tafel stonden.
“Sinds wanneer rook jij eigenlijk?” vroeg ik. Hij keek me boos aan. Hij pakte zijn fles whisky en nam een grote slok. Hij boog zich weer over de papieren.
“Ik ga even naar Emily.” zei ik.
“Jij gaat helemaal nergens heen.” riep hij.
“Waarom niet?” vroeg ik. Hij sloeg met zijn vuist op tafel. Hij keek nog bozer dan daarnet. Ik wilde op dat moment niets liever dan weg. Ik had afleiding nodig. Stan ook. Op de begrafenis heb ik hem de hele dag niet gesproken. Hij deed zijn woordje op het altaar, ik het mijne. Hij praatte met mensen, zei dat het goed zou komen met mij. Dat hoorde ik hem zeggen. Tegen mijn oma. Ik zat in een hoekje voor uit te staren. Ik had genoeg tijd gekregen om er aan te wennen dat ik geen moeder meer had. Daar zat ik niet meer zo mee. Het enige probleem was dat Stan zichzelf niet meer was.

[Robin]

Goed.

“nachtkastje,pakte” -> spatie.

Wel bijzonder dat de eerste paragraaf nog niets te maken lijkt te hebben met de rest. Maakt het ook wel spannend.

[Daniël]

- “Nergens.” zei Stan. > Let op je interpunctie: “Nergens,” zei Stan.
- Ik zat in een hoekje voor uit te staren > Ik zat in een hoekje voor me uit te staren (klinkt net iets beter)
- Ik had genoeg tijd gekregen om er aan te wennen dat ik geen moeder meer had. Daar zat ik niet meer zo mee. > Hoe kun je daar nou enkele dagen na de begrafenis van je moeder nou niet meer mee zitten? Zo'n verwerking duurt heus wel langer dan een paar dagen.

Oh ja, en dit: Dat vond ik een raar idee. We kenden elkaar nauwelijks.
En even terug schrijf je: Stan en ik zaten in de auto. Hij was mijn moeders man geweest sinds ik zeven was.
Ik weet natuurlijk niet hoe oud de ikpersoon is, maar ik schat een jaar of vijftien. Sinds zeven jaar is dan een lang genoege tijd om hem goed te leren kennen.

Verder boeit dit verhaal me heel erg. Dus ik zie graag meer!

[Melona]

Fijn dat je meteen zo in het verhaal wordt gegooid, je begint op het goede moment in de tijd zegmaar :]

- “Waar ga ik heen als het gebeurt is?” vroeg ik.
> gebeurd

Naast de interpunctie en spellingsfoutjes is mijn enige probleem met dit verhaal verder dat je bijna elke zin met een persoon begint (ik, hij, zij, mijn moeder, Stan etc.)

[TheFirstDayOfSpring]

De weken die daar op volgden waren bijna normaal. Ik ging naar school, Stan ging naar zijn werk. ’s Avonds, tijdens het eten van aangebrand voedsel, zeiden we niets tegen elkaar. Rond tien uur gingen we naar bed, dan zeiden we ‘weltrusten’, onze wekkers gingen af om zeven uur, dan zeiden we ‘goedemorgen’. Meer woorden wisselden we niet af. Op een dag liep hij direct door naar boven. Daarom besloot ik pannenkoeken te gaan bakken. Toen ze klaar waren, liep ik de trap op om hem te gaan halen. Ik opende de deur van zijn slaapkamer. Daar hing hij. Aan zijn stropdas, aan de lamp. Ik heb geen idee wat er daarna gebeurd is. Ik weet alleen nog dat ik wakker werd in een ziekenhuisbed en aan een dokter vroeg wat er met me aan de hand was. Hij noemde een paar moeilijke termen en vertaalde die met “Je bent flauwgevallen, dus wilden we weten of er meer aan de hand was.” toen hij mijn gezicht zag. Ik vertelde hem dat ik me goed voelde en nu naar huis wilde. Maar hij vond dat ik moest blijven. Die nacht ben ik het ziekenhuis uitgeslopen. Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik buiten stond. Ik had honger, voelde me eenzaam, en ik had het koud. Maar vreemd genoeg, voelde ik me vrij. Ik keek om. Het beeld van Stan die aan het plafond hing schoot terug in mijn gedachten. Er sprongen tranen in mijn ogen. Ik wilde rennen, weg van dit vreselijke ziekenhuis. Ik wilde alleen zijn. Ik wilde mijn gedachten sluiten. Even later was ik thuis. Ik had nog nooit zo hard gerend. Ik keek naar de verbrande pannenkoeken op het aanrecht. Ik zakte neer op de grond. Pas toen realiseerde ik me dat er nog een plaats was waar ik heen kon. Ik had hem nog nooit gezien, nooit gesproken, mijn moeder had me zelfs nooit iets over hem verteld, maar ik ging hem vinden. Mijn vader.

[Daniël]

- weltrusten > welterusten
- Meer woorden wisselden we niet af > je wisselt geen woorden af. Afwisselen is iets anders. Je zegt: Meer woorden wisselden we niet met elkaar.
- Ik keek naar de verbrande pannenkoeken op het aanrecht > Dat ze verbrand waren, daar had je eerder niets over gezegd. En ze heeft ze toch niet op het fornuis laten staan? Als ik een pannenkoek bak en hij is goed, dan haal je hem uit de pan en leg je hem op je bord. Beetje raar dat ze nu opeens verbrand zijn.
- Pas toen realiseerde ik me dat er nog een plaats was waar ik heen kon. Ik had hem nog nooit gezien, nooit gesproken, mijn moeder had me zelfs nooit iets over hem verteld, maar ik ging hem vinden. Mijn vader. > Mooi einde van dit hoofdstuk.
- Hoe komt ze trouwens opeens in het ziekenhuis? Die had ze toch helemaal niet gebeld. Hoe hebben ze haar gevonden?

OK, ik mis alinea's. Maar inhoudelijk vind ik het een erg heftig verhaal. Het raakt me tot nu toe wel. Het ligt er nog aan hoe origineel je het gemaakt maken, want dit concept is natuurlijk vrij bekend.
Ik ben erg benieuwd, zie graag meer.

[Melona]

Het is nu niet echt duidelijk of Stan echt dood is of niet ^_^" Kan je verduidelijken met alinea's of gewoon wat extra tekst :]

- Rond tien uur gingen we naar bed, dan zeiden we ‘weltrusten’, onze wekkers gingen af om zeven uur, dan zeiden we ‘goedemorgen’.
> ik zou na 'welterusten' een punt zetten en dus een nieuwe zin beginnen

[Daniël]

Ach ik vond het vrij duidelijk hoor, dat hij dood is. Ook dit: Maar vreemd genoeg, voelde ik me vrij - ter bevestiging. En dat ze opzoek gaat naar haar vader omdat ze nu niemand heeft om bij te wonen.

[TheFirstDayOfSpring]

De deurbel ging. Ik keek op mijn wekker. Het was negen uur. Ik had geen idee wat voor dag het was. Er werd nog een keer gebeld. Ik liep naar beneden en opende de voordeur.
“Bent u Zoey Martin?” vroeg een van de politiemannen. Ik knikte.
“Ik ben agent Morris. Zou u met ons mee willen komen?” Hij vroeg het alsof hij verwachtte dat ik ‘Ja, graag!’ ging zeggen. Maar aangezien ik wist dat ik weinig keus had, besloot ik maar gewoon te knikken. Hij zei dat ik mijn belangrijkste spullen mee moest nemen. Ik liep terug naar boven en pakte een koffer. Ik zette hem open onder mijn kast neer. Net toen ik alles er in wilde gaan schuiven, zag ik dat er een briefje op de bodem lag. Ik pakte het er uit.
“Hulp nodig?” hoorde ik achter mijn rug vandaan komen. Ik propte het briefje in mijn broekzak. Het was de andere politieman.
“Nee. Het lukt wel,” zei ik stotterend. Hij knikte en ging fluitend om het hoekje van de deur staan. Ik schoof de hele inhoud van mijn kast in de koffer en probeerde hem met alle moeite te sluiten.
“Klaar?” vroeg de agent toen ik met mijn veel te zware koffer de deur uit kwam. Ik knikte. Hij pakte mijn koffer over en liep van de trap af. Ik liep hem achterna. Agent Morris hield de autodeur voor me open. Ik vroeg hem of ik hier nog ooit terug zou komen. Hij zei dat dat er aan lag waar ik heen zou gaan.
“Wat gaat er met me gebeuren dan?” vroeg ik.
“Je gaat naar een pleeggezin.”
“En wat nou als ik dat niet wil?” vroeg ik.
“Tsja… Er zit niets anders op.” Ik stapte in. Agent Morris gooide het portier dicht en stapte zelf ook in. De andere agent had mijn koffer achterin gelegd en zat al voorin. Er rolde een traan over mijn wang toen we de straat uit reden.