Tess, Merijn, Sem, Jasmijn en Kat liepen de steile trap op naar de studeerkamer van Faulicius. Het was een smal trapgat met elegante treden, precies zoals je verwachten kon. (Hoe ziet deze ruimte eruit? Je kunt hier spanning opwekken.)
“Waar gaan we eigenlijk naartoe?” vroeg Merijn. “Dat heb ik nog helemaal nog niet gehoord.” (Spanning in zijn stem?)
“Dat heb ik ook nog niet verteld,” zei Kat. (Zijn er verwachtingen voor wat ze zeggen zal? Laat ze zien. Nieuwsgierige blikken, etc.) “We gaan zo naar het tuincentrum in de grote stad.”
Tess opende de deur naar de studeerkamer en liep als eerste naar binnen. Ze pakte het Boek der Sigils op en gebaarde Sem dat hij zich om moest draaien. Ze deed het boek in zijn rugzak. (Niet alleen handeling, waar zijn de gevoelens. Is dat boek niet heel speciaal, mooi bedrukt ofzo?)
Jasmijn had een paar pennen en een stapel papier gepakt en liet die ook in Sems rugzak zakken.
“Daar staan hun fietsen,” wees Ad met zijn vinger richting de fietsen. (Bv)
“Twee handen aan het stuur!” gilde Lieke, terwijl de fiets sterk slingerde. Ze reden over de weg met een noodgang. (Heeft ze controle of niet? Dit brengt haast in het verhaal.)“Rustig maar,” mompelde Ad. Hij pakte het stuur weer vast met beide handen. “Wat wil je nu eigenlijk doen?” Zijn stem was nieuwsgierig, maar bovenal dringend. (Bv)
“Wachten. Kijken wat ze gaan doen,” zei Lieke. “Het is belangrijk dat we ons goed verbergen.[/quote]
Niet denken dat ik nou zo kundig ben, dat is ook niet wat ik bedoel, alleen misschien heb je er iets aan (:
Sigil: De Schutter
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Stukje #3, versie II:
Jasmijn deed haar raam open en stapte naar buiten. Ze stond nu op een smalle rand. Voor haar gaapte de diepte.
“Wat ben je aan het doen?” zei Sem zo hard als kon met een gedempte stem. “Straks val je nog!”
Maar ze leek te weten wat ze moest doen. Jasmijn liep voorzichtig naar de regenpijp en bukte. Ze sloot haar benen om de pijp heen en liet zich langzaam zakken.
Sem keek haar stralend aan, nadat ze van de regenpijp afgestapt was. “Kom,” fluisterde hij. “Pak je fiets.”
Ze gingen op weg naar Het Huis.
Ad schrok wakker van plotselinge stemmen. Hij luisterde naar het geluid en besefte dat het Tess en Merijn waren. Dat moest Lieke weten. Hij gluurde door het bosje en zag de tweeling, net uit hun huis gekomen. Ze begonnen te lopen in de richting van het plein — en Het Huis.
Merijn keek over zijn schouders, alsof hij iets gehoord had. Ad hield zich stil, hij durfde zelfs niet te ademen. Zelfs hij had door dat Tess hem niet in de armen zou vallen als ze ontdekte dat hij de hele nacht zich verstopt had in het bosje voor hun huis. Vier tellen later draaide Merijn zijn hoofd weer recht. Ad wachtte nog even en ademde toen zachtjes uit.
Maar er was nog werk te doen. Hij wachtte tot de tweeling buiten gehoorsafstand was en de hoek om was gegaan, waarna hij uit het bosje tevoorschijn kwam waar hij de nacht had doorgebracht. Toen hij opstond, kwam het halve struikje met hem mee.
Hij was helemaal stijf geworden, maar rende toch zo snel als hij kon naar het huis waar Lieke woonde.
Zijn rechterbeen sliep nog; zijn gezicht vertrok in een grijns van pijn, elke keer dat hij die voet neerzette.
Een dikke kat sloop langs de huizen, naar de rand van het dorp. Af en toe kwam iemand langs hem. Dan sprong de kat met verbazingwekkende snelheid achter een voorwerp, waar hij zich verschool tot de voorbijganger gepasseerd was.
Een verlaten speeltuin, met een schommel en glijbaan verscheen in zijn gezichtsveld. De schommel piepte, terwijl die langzaam wiegde in de wind. Er kwam een storm aan. Over hooguit een paar uur zou de wind plotseling ophouden, waarna de storm hard zou rukken aan alles: de huizen, de bomen, de schommel…
Er was een kans dat de die laatste deze storm niet zou overleven; het was een verroest en versleten ding, dat al in geen jaren een wind had meegemaakt zo sterk als degene die in aantocht was.
Wat zou de dikke kat doen in zo’n storm?
De huizen verhieven zich nog duisterder en dreigender dan daarvoor. De kat liep vlug door. Hij was al dichtbij.
Daar was de rand van het dorp al. Hoger dan de andere huizen verhief zich één enkel exemplaar. Van alle gebouwen in het dorp was dit zeker het grootste en leek het de oudste.
Het was totaal verlaten, op de tuin na. Daar stonden vier jonge mensen te wachten.
“Jullie zijn er al,” zei de kat. De mensen tegen wie hij het had, keken om.
“Hallo, Kat,” begroette Tess de kat. Het was hun nieuwe leraar. Ze begonnen het al normaal te vinden dat die kon praten. Het was zeker niet het opmerkelijkste dat ze de afgelopen vierentwintig uur hadden meegemaakt.
“Jullie hebben alles meegenomen?” vroeg Kat, terwijl hij zich langzaam uitstrekte.
Tess hief een picknickmand omhoog. “Hierin kunnen we je wel meenemen, lijkt me.”
“En ik heb eten en drinken meegenomen in mijn rugzak,” voegde Sem toe.
“Mooi, mooi,” mompelde Kat, “dan missen we alleen nog het Boek der Sigils. Dat ligt nog in de studeerkamer van Faulicius. Oh, en het is ook wel handig om nog een stapel papier en een paar pennen mee te nemen.”
Jasmijn deed haar raam open en stapte naar buiten. Ze stond nu op een smalle rand. Voor haar gaapte de diepte.
“Wat ben je aan het doen?” zei Sem zo hard als kon met een gedempte stem. “Straks val je nog!”
Maar ze leek te weten wat ze moest doen. Jasmijn liep voorzichtig naar de regenpijp en bukte. Ze sloot haar benen om de pijp heen en liet zich langzaam zakken.
Sem keek haar stralend aan, nadat ze van de regenpijp afgestapt was. “Kom,” fluisterde hij. “Pak je fiets.”
Ze gingen op weg naar Het Huis.
Ad schrok wakker van plotselinge stemmen. Hij luisterde naar het geluid en besefte dat het Tess en Merijn waren. Dat moest Lieke weten. Hij gluurde door het bosje en zag de tweeling, net uit hun huis gekomen. Ze begonnen te lopen in de richting van het plein — en Het Huis.
Merijn keek over zijn schouders, alsof hij iets gehoord had. Ad hield zich stil, hij durfde zelfs niet te ademen. Zelfs hij had door dat Tess hem niet in de armen zou vallen als ze ontdekte dat hij de hele nacht zich verstopt had in het bosje voor hun huis. Vier tellen later draaide Merijn zijn hoofd weer recht. Ad wachtte nog even en ademde toen zachtjes uit.
Maar er was nog werk te doen. Hij wachtte tot de tweeling buiten gehoorsafstand was en de hoek om was gegaan, waarna hij uit het bosje tevoorschijn kwam waar hij de nacht had doorgebracht. Toen hij opstond, kwam het halve struikje met hem mee.
Hij was helemaal stijf geworden, maar rende toch zo snel als hij kon naar het huis waar Lieke woonde.
Zijn rechterbeen sliep nog; zijn gezicht vertrok in een grijns van pijn, elke keer dat hij die voet neerzette.
Een dikke kat sloop langs de huizen, naar de rand van het dorp. Af en toe kwam iemand langs hem. Dan sprong de kat met verbazingwekkende snelheid achter een voorwerp, waar hij zich verschool tot de voorbijganger gepasseerd was.
Een verlaten speeltuin, met een schommel en glijbaan verscheen in zijn gezichtsveld. De schommel piepte, terwijl die langzaam wiegde in de wind. Er kwam een storm aan. Over hooguit een paar uur zou de wind plotseling ophouden, waarna de storm hard zou rukken aan alles: de huizen, de bomen, de schommel…
Er was een kans dat de die laatste deze storm niet zou overleven; het was een verroest en versleten ding, dat al in geen jaren een wind had meegemaakt zo sterk als degene die in aantocht was.
Wat zou de dikke kat doen in zo’n storm?
De huizen verhieven zich nog duisterder en dreigender dan daarvoor. De kat liep vlug door. Hij was al dichtbij.
Daar was de rand van het dorp al. Hoger dan de andere huizen verhief zich één enkel exemplaar. Van alle gebouwen in het dorp was dit zeker het grootste en leek het de oudste.
Het was totaal verlaten, op de tuin na. Daar stonden vier jonge mensen te wachten.
“Jullie zijn er al,” zei de kat. De mensen tegen wie hij het had, keken om.
“Hallo, Kat,” begroette Tess de kat. Het was hun nieuwe leraar. Ze begonnen het al normaal te vinden dat die kon praten. Het was zeker niet het opmerkelijkste dat ze de afgelopen vierentwintig uur hadden meegemaakt.
“Jullie hebben alles meegenomen?” vroeg Kat, terwijl hij zich langzaam uitstrekte.
Tess hief een picknickmand omhoog. “Hierin kunnen we je wel meenemen, lijkt me.”
“En ik heb eten en drinken meegenomen in mijn rugzak,” voegde Sem toe.
“Mooi, mooi,” mompelde Kat, “dan missen we alleen nog het Boek der Sigils. Dat ligt nog in de studeerkamer van Faulicius. Oh, en het is ook wel handig om nog een stapel papier en een paar pennen mee te nemen.”
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
xRosesInTheNight
- Silver Member
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 19-11-2009 20:22
hij de hele nacht zich verstopt had
> hij zich de hele nacht had verstopt/verstopt had
Hij wachtte tot de tweeling buiten gehoorsafstand was en de hoek om was gegaan
> Hij wachtte tot de tweeling de hoek om was gegaan en buiten gehoorsafstand was. (Lijkt me beter?)
Zijn rechterbeen sliep nog; zijn gezicht vertrok in een grijns van pijn, elke keer dat hij die voet neerzette.
> elke keer wanneer hij die voet neerzette vertrok zijn gezicht in een grijns van pijn. (denk ik?)
Af en toe kwam iemand langs hem
> Af en toe kwam er iemand langs hem op
En hm, soms is je woordvolgorde beetje opmerkelijk, maar wel goed stukje.
> hij zich de hele nacht had verstopt/verstopt had
Hij wachtte tot de tweeling buiten gehoorsafstand was en de hoek om was gegaan
> Hij wachtte tot de tweeling de hoek om was gegaan en buiten gehoorsafstand was. (Lijkt me beter?)
Zijn rechterbeen sliep nog; zijn gezicht vertrok in een grijns van pijn, elke keer dat hij die voet neerzette.
> elke keer wanneer hij die voet neerzette vertrok zijn gezicht in een grijns van pijn. (denk ik?)
Af en toe kwam iemand langs hem
> Af en toe kwam er iemand langs hem op
En hm, soms is je woordvolgorde beetje opmerkelijk, maar wel goed stukje.
-
xRosesInTheNight
- Silver Member
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 19-11-2009 20:22
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Oh ik had hier niet meer gereageerd omdat ik het wel goed zo vond eigenlijk 
Dacht dat je weer verder zou gaan met het verhaal i.p.v. correcties.
Dacht dat je weer verder zou gaan met het verhaal i.p.v. correcties.Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden