FictieVerhaal: Ik en jij, vreemdeling.

[Nienke]

"Ze trappelde net zoals een hulpeloos hondje waarvan zijn favoriete tennisbal het water in was gegooid, zonder angst, maar ook vol verlangen weer aan de kant te komen." Als dit haar wereld is, hoort dit dan niet normaal voor haar te zijn? Dan zou ze dus niet echt op een hulpeloos hondje lijken dat snel naar de kant wilt.

Het begin van dit stuk is erg leuk om te lezen alleen het einde is zeg maar best wel zo plotseling. Opeens weer zonder veel details helemaal weg... Zonde!

[Daniël]

Wie zegt jou dat Damian niet eigenlijk een hele grote nerd is. Hij is niet zo dapper als de meeste mensen. Slechts makkelijk te manipuleren misschien.

Mensen zijn over het algemeen niet dapper. Ik heb het alleen over het cliché. Als hij een grote nerd is moet je dat wel laten terugkomen in het verhaal.

- en nog een meter verder waren ze er niet meer. Niet zichtbaar. Daar waren ze slechts een onbekend bestaan. Een ding dat er wel is, maar niemand kent het. > Het klinkt heel bot maar dit stuk vind ik echt gezever Sorry. Je hebt het over waterplanten die je niet meer kunt zien door de diepte van het water. Daar hoef je niet zo lang bij stil te staan. In elk geval niet zo filosofisch.
- met het boordje het klopt > met het bordje 'het klopt' [neem ik aan?]
- jetleck > eh huh? Bedoel je jetlag? Waar slaat dat op? Bovendien krijgen niet je hersenen dat maar jij zelf. Je zegt: Ik heb een jetlag. En niet: Mijn hersenen hebben een jetlag.
- Je woordkeuze is soms een beetje verkeerd. Zoals hier: Zonder om te kijken steeg hij op zijn fiets en trapte in een rottempo naar huis. De stukken: 'steeg hij op zijn fiets' en 'rottempo'. Mijn tip: denk soms iets langer na over de zin die je gaat schrijven. Of lees de zin die je net geschreven hebt nog eens terug. Zie je woorden/woorddelen waar je over twijfelt? Bedenk dan een alternatief waar je tevredener over bent.

Het is in elk geval een mysterieus verhaal en mijn aandacht heb je

[|_15@]

Nieuw stukje


Eenmaal thuis begon hij het huis in zijn geheel te boenen. Zijn moeder moest trots op hem worden. Hij was altijd al zo braaf geweest. Maar opruimen deed zij altijd voor hem. Hij had dit altijd als normaal gezien, maar voor een jongen van 18 jaar was dat niet normaal. Hij kon nog niet eens zijn eigen bed opmaken. Daar kwam hij achter toen hij al het beddengoed eraf had gehaald en het er weer op wilde doen. Hij keek een beetje hopeloos. Er lagen twee punten vast, maar die andere twee, hoe moest dat ook alweer? Zijn moeder had het hem zo vaak geprobeerd uit te leggen, maar hij was altijd te druk bezig met leren. Hij hoorde de deur dichtslaan, zijn moeder was thuis. Hij wist haar routine precies. Eerst liep ze naar de postbak om te kijken of er iets inzat. Dit keer had hij het voor haar geleegd en gesorteerd op tafel. Daarna liep ze naar de keuken voor een kop thee. Ook deze stond daar al netjes klaar. Hij wist dat ze zich verbaasde, zelfs al zag hij haar niet. Hij hoorde haar de trap opgaan. En daar ging de deur al open. “Ben je nu al thuis?” Damian wist niet wat hij moest zeggen, deze vraag had hij niet verwacht en gehoopt te ontwijken. Je kan je ouders niet zomaar uitleggen dat je hebt gespijbeld. “Waar zijn je schoenen?” Damian slikte. Zijn schoenen lagen nog daar bij het water. Damian haalde zijn schouders op, kwijt? Hij keek zijn moeder aan met ogen waartegen ze niets kon beginnen. Ze zuchtte, “het wordt hoog tijd voor kleedgeld. Je denkt dat het geld me op de rug groeit.” Damian knikte. Zijn moeder kuste hem op zijn voorhoofd. Ze toonde hem blij te zijn dat hij de post had gesorteerd en de thee had gezet.

Continu denkend aan zijn schoenen, die nog bij het water waren, lag Damian in bed. Zijn ogen waren vochtig. Hij had haar niet in de steek willen laten, maar hij kon het niet. Hij voelde zichzelf niet speciaal genoeg, hij voelde niet, dat hij het recht had om daar met haar te zijn. Zelfs al vond ze hem niet leuk, ze had een verkeerde invloed op hem. Hij was altijd zo braaf geweest en nu opeens niet meer. Natuurlijk kwam hij wel eens te laat, maar hij had altijd een geweten gehad. Een geweten dat hem vertelde dingen niet te doen. Nu was dat geweten opeens overheerst door zijn fantasie. Het geweten liet het afweten, terwijl zijn fantasie overal doorheen walste. Maar opeens toen hij daar in het water stond had zijn geweten hem gezegd te stoppen. Dat was een opdracht geweest, die hij meteen opvolgde. Maar nu kreeg hij weer spijt, zijn hersenen sloegen weer op hol. Wel, niet, wel, niet. Zo gingen ze door. Uiteindelijk besloot hij zaterdag weer terug te gaan naar dat meer in de hoop haar weer te zien. Maar dit keer zou hij het doen op een moment dat het mocht. Met deze vredige gedachte viel hij in slaap.

(bewerkt)

[Robin]

• “Ze zuchtte, het wordt hoog tijd voor kleedgeld. Je denkt dat het geld me op de rug groeit.”: zegt ze dat? Dan moeten er aanhalingstekens omheen.
• “daarmee toonde ze hem toch wel blij te zijn dat hij iets had gedaan”: dit stukje past niet bij de rest.
• “Continue” “Continu” (“continue” is “doorgaan” in het Engels )
• “lagen, lag”: twee keer lag(en) is niet zo mooi. Misschien een synoniem voor een van de twee?
• “Hij deed dit dan ook meteen”: ik zou eerder zeggen dat hij het bevel/advies direct/meteen opvolgde. “Doen” en “dit” zijn vage woorden.
• “Maar dit keer zou hij het doen op een moment dat het mocht.”: ik hoop toch wel dat hij de hele zaterdag vrij heeft? [/list:u]

[Daniël]

Een foutje dat me opviel: Natuurlijk kwam hij wel is te laat > ... kwam hij wel eens te laat

Je brengt 'geweten' en 'spijbelen' met elkaar in verband. Ik vind dan dat je nogal overdrijft: zo erg is het nou ook weer niet om een keer te spijbelen. Hij heeft geen moord gepleegd of zo.
Maar aan de andere kant is Damian heel braaf hm... Nou ja, ik zal maar afwachten hoe je zijn personage verder presenteert. Of hij de brave Hendrik blijkt te zijn

Erg benieuwd hoe dit verder gaat