Sigil: De Erfgename

[Robin]

Verder geen comments eigenlijk, maar als ik het goed begrijp staat Tess dus in haar pyjama in het straatje, of had ze half slapend haar kleren aangetrokken?

Goede vraag, dat weet ik zelf eigenlijk niet. Waarschijnlijk dat laatste, maar dat wordt helemaal niet duidelijk gemaakt in de tekst inderdaad. Ik voeg wel een zinnetje in de trant van "blijkbaar had ze haar kleren aangetrokken, ook al kon ze zich niets ervan herinneren", maar dan... beter geschreven.

---

Stukje #48:

Maar Merijn schudde zijn hoofd. “‘Hij eist wraak en zal hen opwachten,’ dat zei de voorspelling. Dat ging over ons. We kunnen hier niet onderuit. Dan vind ik dat we niet anderen in gevaar moeten brengen.”
“Ik weet die voorspelling ook nog,” zei Sem scherp. “‘Ze zullen met één verminderd worden,’ dat zei ze. Dat klinkt alsof een van ons het lootje gaat leggen. Als je het niet erg vind, laat ik hem dan liever lopen.”
“Je zegt het zelf, ‘dat klinkt alsof.’ Het kan van alles betekenen! Misschien is het Servilius die dood gaat, misschien gaat het wel helemaal niet over doodgaan. Misschien gaat het erover dat iemand alleen maar weggaat, of dat jij en Jasmijn zo’n klef stelletje zijn dat jullie tellen als één persoon. We weten niet wat er gaat gebeuren. Dat weten we absoluut niet. Maar ik weet wel dat Servilius verschrikkelijke dingen heeft gedaan en daar gestraft voor moet worden. En wij zijn de perfecte personen daarvoor. Wie is dat met me eens?”
De anderen knikten, maar leken nog niet helemaal overtuigd.
“Goed,” zei Merijn. “Dan kunnen we maar beter beginnen met trainen. Oh, en we kunnen niets hierover vertellen aan wie dan ook: als Kat hiervan weet, krijgt hij nog een hartaanval, en als we het iemand anders vertellen, krijgt Kat het vanzelf te horen.”
Vivi was tot op dat ogenblik stil geweest, maar sprak nu wel. “Ik kan jullie helpen met trainen. Ik weet een aantal nuttige sigils. De meeste zullen jullie waarschijnlijk niet kennen. Ik zal mijn boek erbij halen.”
Ze sprintte weg. Even later kwam ze weer terug met een Boek der Sigils. Deze had een kleiner formaat dan het boek wat Sem in zijn rugzak had, en die van Vivi zag er ook een stuk minder oud uit.
“Ik weet ook waar we rustig kunnen oefenen,” zei ze, en ze trok Merijn mee. De anderen liepen achter hen aan.

[Robin]

Geen commentaar? Dan ga ik maar verder met:

Stukje #49:

“Dit is de duwsigil. Die kan je gebruiken om objecten of personen op afstand een flinke duw te verkopen. Erg simpel, maar het lijkt me dat het goed van pas zal komen tijdens een gevecht.”
Vivi tekende de blokkige sigil over uit haar boek en vuurde het af op een van de kapotte tonnen die hier stonden. De ton schoof een paar meter op en viel om. Dat gaf een enorme klap. Vivi haalde haar schouders op toen ze zag dat Merijn zenuwachtig om zich heen keek.
“Niemand komt hier om te kijken wat we aan het doen zijn. Ze zijn gewend dat die dingen om de haverklap omvallen.”
Merijn probeerde het ook. De ton waarop hij mikte wankelde, maar bewoog verder niet.
Tess had meer succes. Haar ton maakte bijna een salto.
Jasmijn haalde diep adem en concentreerde zich op de sigil. Ze deed haar ogen open en gooide het velletje papier weg, nadat ze de spreuk had gefluisterd. Haar ton schoof ruim tien meter naar achteren en viel niet om. Vivi klapte enthousiast.
Sem had net zoveel resultaat als Merijn.
“Nog even oefenen, jongen,” zei Vivi. “Als jullie het ook kunen, kunnen we door met de volgende sigil.”
Dat bleek er een te zijn die een duizendtal kleine stekels in de richting van het doelwit lanceerde. De duistere stem van Jasmijn vond dat erg interessant. Ga als eerste, ik wil deze proberen. Bedenk wat je hiermee kan doen, de mogelijkheden zijn eindeloos!
Jasmijn liet de rest voor gaan.
Iedereen deed het best goed, gelijk al de eerste keer. Alleen bij Jasmijn gebeurde er niets: haar sigil viel op de grond, half veranderd in een aantal zachte stekels. “Je houdt je in,” zei Vivi. “Dat is nergens voor nodig. Zolang je maar de juiste kant op richt, is het volstrekt veilig.”
Jasmijn slikte en keek naar de grond. Wat als haar duistere zijde opeens naar voren zou komen als ze zich zou laten gaan? Toch probeerde ze het opnieuw. Deze keer lukte het al een stuk beter. De scherpe naalden die ze gemaakt had, boorden zich in de grond, een meter of twintig verderop.
Vivi was alweer aan het bladeren in haar boek. Merijn ging bij haar staan en keek mee. “Die ken ik al,” zei hij toen Vivi had gevonden waar ze naar zocht. “Daarmee tover je een hoop water te voorschijn.”

[Daniël]

Eerste stukje:

- het lootje leggen > loodje
- Als je het niet erg vind > vindt
- of dat jij en Jasmijn zo’n klef stelletje zijn dat jullie tellen als één persoon > haha, good point
- het boek wat > is het hier niet: 'het boek dat'?

Stukje twee:

- om objecten of personen op afstand een flinke duw te verkopen > volgens mij bestaat het spreekwoord 'een duw verkopen' niet.
- tijdens een gevecht > in een gevecht, perhaps
- blokkige sigil > blokkige? Vierkante?
- en viel niet om > wait, was het niet juist de bedoeling dat ze wel omvielen?

[Robin]

- het boek wat > is het hier niet: 'het boek dat'?

Damn, je hebt gelijk. Ik haal wat en dat altijd door elkaar.

- en viel niet om > wait, was het niet juist de bedoeling dat ze wel omvielen?

Het was vooral de bedoeling dat ze weggeduwd werden, of ze omvielen of niet was niet zo belangrijk. Ik heb de "en" veranderd in "maar", hopelijk is het zo minder verwarrend.

Stukje #50:

“Was dat waarom alles onder gelopen was op onze eerste dag?” vroeg Tess. “Afgelopen zondag, bedoel ik. Gek, het lijkt veel langer geleden. Er is ook zoveel gebeurd ondertussen.”
“Ja, inderdaad. Het liep een beetje uit de hand — die sigil, bedoel ik.” Merijn keek nu naar Vivi. “Is er een manier om die waterproductie stop te zetten?”
“Als het goed is wel. Wil je dat ik die voor je opzoek?”
“Is goed, dan leer ik wel de watersigil aan de anderen.”
Vivi lachte. “Dat is niet nodig. Het is zo makkelijk dat ze deze gewoon zelf kunnen leren zonder iemand erbij nodig te hebben. Overtekenen en afvuren, zo simpel is het.”
Merijn keek teleurgesteld.
De watersigil bleek inderdaad zo simpel te zijn als Vivi gezegd had.
De leerlingen leerden ook hoe ze de waterstroom moesten stoppen en hoe ze water konden bevriezen en weer konden laten smelten.

“Het lijkt me ook belangrijk dat wij ons kunnen verdedigen tegen Servilius,” zei Vivi toen iedereen klaar was met spelen met water.
“Wij?” vroeg Merijn. “Maar jij gaat toch niet mee als we Servilius gaan confronteren?”
“Niet?” Vivi staarde hem kalm aan.
“Jij bent geen leerling van Kat en Faulicius. Jij hoeft niemand te wreken. Ik wil niet dat jij ook nog eens gevaar loopt.”
“Jullie zullen me nodig hebben. Ik ken de omgeving, en ik ben de meest ervaren magiegebruiker van ons allemaal. Bovendien… wat zou jij doen als je vrienden in gevaar waren?”
Merijn slikte. Hij hoorde een echo van haar stem fluisteren: Weet je dat niemand anders me Vivi noemt?
“Goed dan,” zei hij.
“Sinds wanneer ben jij de baas?” vroeg Tess.
“Sinds niemand anders de leiding neemt,” zei Sem.
“Nu dat geregeld is: we moeten ons kunnen verdedigen tegen Servilius,” zei Vivi. “Ik ken twee soorten schilden, die ik jullie allebei ga leren.”
De eerste van de twee zou Jasmijn omschrijven als ‘driehoekig’. In de grote driehoek zaten kleinere en kleinere driehoeken verstopt, wat het nog best lastig maakte om over te tekenen.
Als je aan Merijn zou vragen wat die sigil was, zou hij een uitgebreid verhaal beginnen over fractals, oneindige recursie en eindige benaderingen daarvan.
Tess en Sem zouden het ook houden op ‘een hoop driehoekjes’. Sem zou er nog bijzeggen dat Merijn er vast nog veel meer over zou kunnen vertellen.

[Robin]

Stukje #51:

Maar niemand vroeg dat aan hen. In plaats daarvan vertelde Vivi: “Dit is wat we een fysiek schild noemen. Het vangt klappen op, en kan vliegende voorwerpen tegenhouden. Hij loopt wel schade op en is sowieso beperkt houdbaar. Als je het idee krijgt dat hij bijna weg is, moet je snel een nieuwe maken, anders ben je erg kwetsbaar.”
Vivi deed er eentje voor. Ze ging goed staan, met haar voeten iets verder uit elkaar dan ze normaal had, haar rug kaarsrecht en vuurde haar sigil af. Daarna hield ze haar handen uit, alsof ze iets afweerde. De sigil transformeerde in een half-doorzichtig driehoekig schild. Het zag er rokerig uit, maar met een lichte geel-groene tint. Langzaam kroop het op Vivi af en vormde een grof en ruim-genomen silhouet. Het bleef vlak voor haar zweven.
“En nu kan je vrij bewegen,” zei Vivi. Ze demonstreerde dat door rondjes te rennen en een paar radslagen te maken.
De hele tijd bleef het schild tussen haar en het punt waarop ze haar sigil gericht had.
Deze was best lastig. De eerste paar schilden vielen op de grond, smolten gelijk weg, vielen uit elkaar, gingen helemaal niet naar de persoon die het had afgevuurd had toe, of — in het geval van Sem en Merijn — juist te snel, waardoor ze aan hem bleven plakken.

“Wat zijn jullie aan het doen?”
De leerlingen en de erfgename bevroren. Het was Kat, die aan was komen wandelen en nu nieuwsgierig naar het schouwspel keek.
“Wij zijn… aan het oefenen,” zei Sem. Hij voegde er haastig aan toe: “We hadden huiswerk opgekregen van mevrouw Solberg. Vivian helpt ons, omdat ze de sigils die we moeten oefenen al kent.”
“Ah. Willen jullie geen hulp van mij, jullie echte leraar?”
“Graag,” zei Merijn. “Niet dat Vivi het niet goed doet, maar we kunnen de hulp van een oudere en meer ervaren magiër goed gebruiken.”
Kat liet hun zien hoe ze moesten staan, waar ze aan moesten denken en hoe ze de sigil af moesten vuren voor een succesvol fysiek schild.
In minder dan een uur hadden ze het allemaal onder de knie.
“Moeten jullie nog meer sigils kennen?” vroeg Kat.
“Ja,” zei Vivi. Ze bladerde in haar Boek der Sigils en vond er een die leek op die van het fysieke schild. Deze sigil zag er iets minder regelmatig uit dan de ander. Ze demonstreerde hem.
Dit was het andere schild dat ze de leerlingen beloofd had te leren. Dit schild was paars van kleur.
“Een magieschild,” zei Kat. “Erg nuttig voor een duel met een andere magiër, behoorlijk lastig voor magiërs met minder dan een jaar ervaring. Zeg, Regine laat jullie toch niet tegen elkaar vechten of iets dergelijks?”
“Nee,” zei Merijn vlug. “Dit was allemaal voor de les in zelfverdediging.”
“Ah, goed. Zelfverdediging is erg belangrijk.”
Kat hielp hen ook met het leren van het magieschild. Dat duurde ruim twee uur.
Net op het moment dat Vivi de volgende sigil erbij had gepakt — een ontwijksigil — luidde de kerkklokken dat het etenstijd was.

[Daniël]

Over stukje 50:

- op onze eerste dag > de eerste dag van wat? Het is de eerste dag uit het leven van de vier waar de lezer van te horen krijgt, maar niet voor de personages zelf. Ik weet niet of zij het begin van het verhaal als 'de eerste dag' zouden aanduiden.
- kleinere en kleinere > twee keer 'kleinere'?

Over stukje 51:

- half-doorzichtig; geel-groene; ruim-genomen > volgens mij moeten deze woorden zonder streepje. Het levert namelijk geen verwarring op voor hoe je het uitspreekt, als je het gewoon aan elkaar zet (anders dan bijv. "auto-ongeluk")
- Ik snap ook niet helemaal wat je met 'ruim-genomen' bedoelt?
- waardoor ze aan hem bleven plakken > aan hen?
- De leerlingen en de erfgename bevroren > als je het zo zegt, lees ik het letterlijk.
- jullie echte leraar > dit klinkt wel heel bitchy eigenlijk. Is dat ook zo bedoeld?
- De kerkklokken worden geluid als het tijd is om te eten? Ik weet niet of dat helemaal klopt. Dit lijkt me logischer: De kerkklokken luidden zes maal / dat het zes uur was, tijd om te eten. Of iets dergelijks.

Is het verhaal al af ondertussen?

[Robin]

- half-doorzichtig; geel-groene; ruim-genomen > volgens mij moeten deze woorden zonder streepje. Het levert namelijk geen verwarring op voor hoe je het uitspreekt, als je het gewoon aan elkaar zet (anders dan bijv. "auto-ongeluk")

Huh, dit wist ik niet.

- Ik snap ook niet helemaal wat je met 'ruim-genomen' bedoelt?

Heb het veranderd in "een grof soort silhouet, een flink stuk groter dan haar", is dat duidelijker?

- De leerlingen en de erfgename bevroren > als je het zo zegt, lees ik het letterlijk.

Werkt het wel als ik er "bevroren van schrik" van maak?

- jullie echte leraar > dit klinkt wel heel bitchy eigenlijk. Is dat ook zo bedoeld?

Soort van, ja. Kat bedoelt het niet zo, maar hij is niet gewend aan sociaal contact en dat is te merken.

- De kerkklokken worden geluid als het tijd is om te eten? Ik weet niet of dat helemaal klopt. Dit lijkt me logischer: De kerkklokken luidden zes maal / dat het zes uur was, tijd om te eten. Of iets dergelijks.

Meh, ik denk dat ik het zo houd.

Is het verhaal al af ondertussen?

Ja, al... best lang, eigenlijk. Ik ben alleen erg traag met stukjes hierop zetten.

---

Stukje #52:

“Precies op tijd,” zei Kat. “Ik heb honger als een paard.”
“Ga maar alvast dan,” zei Vivi tegen hem. “Wij ruimen hier wel even op.”
Zodra Kat weg was, zei Vivi: “Er is nog één andere sigil die ik jullie wilde leren na de ontwijksigil, maar die kunnen we niet oefenen waar Kat bij is. Het is namelijk erg gevaarlijk: het roept een zwerm kwade bijen op.” Ze liet de sigil zien. “Deze gaan we dus alleen oefenen als we echt zeker zijn dat niemand ons gaat vinden zoals Kat ons net gevonden heeft.”
Vivi en haar vrienden ruimden de rommel op die ze gemaakt hadden en liepen daarna naar het huis van de burgemeester.
Ze deden hun best om hun plan niet prijs te geven, dus hielden ze hun gezicht in de plooi.
Omdat ze alleen konden denken aan de sigils die ze geoefend hadden — en de sigil die ze na de lunch zouden gaan oefenen — zeiden ze ook niets. In plaats daarvan concentreerden ze zich op het eten. Kat deed dat zelf al.
Er waren opmerkelijk smakelijke broodjes. Sem zag ze als een welkome afleiding. Hij kon alleen maar denken aan wat er mis ging. Die keer dat hij de duwsigil afvuurde en zijn doel niet bewoog; het wankelde zelfs niet. Die poging met het schild dat op hem afvloog, waardoor hij helemaal onder dat spul zat, wat het ook was. Vivi had hem verzekerd dat het geen kwaad kon — hetzelfde wat ze eerder tegen Merijn had gezegd toen die zijn schild tegen hem op had laten vliegen. Dat soort dingen wil je niet hebben als je een eeuwenoude moordlustige vampier confronteert.
Maar die broodjes… er was iets geks aan. Geen van de anderen leken het door te hebben. Hij besloot het erop te wagen en sprak hardop zijn verwondering uit.
“We hebben speciaal brood, omdat we speciale gasten hebben,” zei de vrouw van de burgemeester. “Het is gemaakt met zeer oude magie, een recept dat vele generaties geleden in dit dorp ontwikkeld was. Sindsdien is er niets meer aan veranderd.”
Sem vroeg geïnteresseerd naar het recept en legde uit dat hij een bakkerszoon was. Ondertussen dacht hij: waarom zijn we zo bijzonder dat ze dit brood voor ons op tafel zetten? Ik bedoel, ze zijn blij met ons, dat weet ik, maar door de manier waarop ze praat over dat recept krijg ik het idee dat er iets bijzonders met ons aan de hand is.
Hij keek naar Merijn, die normaal gesproken altijd kon bedenken hoe de vork in de steel zat. Maar Merijn keek niet terug. Hoewel hij op het eerste gezicht alleen aandacht leek te hebben voor wat er op zijn bord lag, dwaalden zijn ogen telkens af naar Vivi. Natuurlijk, dacht Sem. Dat is het. Dit is het uitstervende dorp, en wij hebben ze vers bloed gebracht. Ik hoop niet dat ze van ons ook verwachten dat wij ook een lokale lover uitzoeken. Of van mij, ten minste, ze zullen vast willen dat de meisjes van dit dorp zwanger worden, want dan kunnen ze de baby’s houden terwijl wij terug naar huis gaan. Sem schudde zijn hoofd in afschuw. Zo verschrikkelijk konden de mensen hier toch niet zijn? Hij liet zijn brood nu wel met rust — hij wist niet wat voor magie er allemaal in verstopt zat.
“Is alles goed? Lust je je brood nog wel, Sem?” vroeg de vrouw van de burgemeester. “We hebben ook niet-magisch brood, als je dat liever wil.”
“Graag,” zei Sem, en hoopte dat ze hem niet simpelweg stiekem ander magisch brood zouden geven.