Dagboek van een onsterfelijke

[Frank]

Ik probeerde maar even mijn pen uit en leefde me in in het leven van een vampier. Natuurlijk heb ik de bekendste genomen. Dit korte verhaal heeft een vervolg, geschreven door Bram Stoker. Dit is dus slechts een uitprobeersel van mijn "Dagboekachtige" schrijfvaardigheden.

Een tijdje geleden kwamen Aleera , Verona en Marishka op bezoek. Ze hadden appeltaart meegebracht. Ik hoefde niet. Natuurlijk niet.
Appeltaart. De heerlijke smaak van kaneel en appel, af en toe vermengd met een rozijn en over het geheel de milde smaak van deeg. Hoe het is om zoiets te eten staat me nog helder voor de geest. Maar ik weet dat ik uiteindelijk elk gevoel verliezen zal, en de appeltaart en de kus van Verona op mijn wang uiteindelijk nog als vage schimmen, als feiten uit een ver verleden te herinneren zijn.
Ik heb bereikt wat iedereen zo nu en dan wil. Ik heb nog geprobeerd om daar wat aan te veranderen, het afgebroken touw, gehangen aan de zoldering is daar een stille getuige van. Niet sterk genoeg. Ik weet niet of dat mij of het touw betreft. Ik laat het daar maar hangen. Tijd zat om het er nog van af te halen.
Hoe laat is het? In het begin vroeg ik me dat nog af. Nu weet ik dat het niet uitmaakt. Ik ga niet dood, ik kom niet buiten, ik heb niets nodig. Marishka schoof de grendels voor de deur toen ze wegging. Ik weet dat ze me wil beschermen tegen mezelf. Ik kan bijzonder gevaarlijk zijn. Ik heb niets te verliezen.
Soms denk ik dat dat de enige reden is dat mijn vrouwen hier nog zijn. Omdat ze weten dat ik anders achter ze aan ga. Angst. Een emotie. Dat kan ik me nog herinneren.
Vroeger was ik een aardige jongeman. Dat vind ik ten minste prettig om te denken. Ik stel mij dan voor als een jongeheer, prettig in de omgang, die geobsedeerd met het mysterie van de dood zichzelf in een afgrond stort. Het ravijn dat het eeuwige leven heet. Ik zou alle geheimen van het leven kunnen ontrafelen, de wereld kunnen verbeteren, alle boeken die ooit geschreven zijn kunnen lezen, alles wat een sterveling ooit heeft gedaan kunnen herhalen of mezelf als god laten vereren. Maar dat kan altijd nog. Ik hoef helemaal niets. Ik heb alle tijd. Ik hoef niet te eten, te drinken of te slapen. Ik hoef geen werk te verrichten voor mijn levensonderhoud. Ik hoef mijn leven niet te onderhouden.
Slechts een ding heb ik nodig. Bloed. Bloed van maagden. Ik gebruik nu een meisje uit het dorp beneden in de vallei. Maar ik zal straks op zoek moeten gaan naar een nieuwe plaats. Nieuw bloed. Engeland. Dat lijkt me wel wat.

[Daniël]

Wat dacht je van deze titel: 'Mijmeringen van een vampier' ?

Over het verhaal zelf: goed geschreven! Erg professioneel. Zitten een aantal leuke zinnetjes tussen als:

- Niet sterk genoeg. Ik weet niet of dat mij of het touw betreft.
- En dit vond ik ook erg goed beschreven: Ik stel mij dan voor als een jongeheer, prettig in de omgang, die geobsedeerd met het mysterie van de dood zichzelf in een afgrond stort. Het ravijn dat het eeuwige leven heet. Ik zou alle geheimen van het leven kunnen ontrafelen, de wereld kunnen verbeteren, alle boeken die ooit geschreven zijn kunnen lezen, alles wat een sterveling ooit heeft gedaan kunnen herhalen of mezelf als god laten vereren. Maar dat kan altijd nog.

Eigenlijk verder niks op aan te merken. Een dikke van mij!

[Midas]

Mooi! Erg poëtisch. Alleen jammer dat het zo kort is.

[Daria]

Ja, wat hierboven mij al gezegd wordt; jammer dat het zo kort is. Ik zat er echt net lekker in en toen had ik de laatste regel alweer gelezen.

[Robin]

Ik sluit me aan bij de anderen. Van mij had het twee keer zo lang mogen zijn, als je ook een nieuw element zou introduceren.

[Frank]

Dank jullie voor de blije reacties :p
Hij is inderdaad wat kort, maar dit was dan ook een uitprobeersel. Ik ben momenteel op zoek naar een ander scenario, en ik beloof jullie die wat langer te maken.