Ik vind het zelf niet zo'n goed verhaal, maar misschien hebben jullie wat tips om het leuker/spannender te maken? zou fijn zijn!
(en oja, weten jullie misschien ook meteen een leuke titel? ik kan zelf niks verzinnen... 
Vrijdag ochtend ging ik weg. Weg van de camping. De vakantie was voorbij, maar ik wilde nog niet naar school. Het was ook zo leuk hier. Mijn ouders waren al vroeg opgestaan, en ik hoorde dat ze hun tent aan het inpakken waren. Met wijd open ogen lag ik nog nietsvermoedend in mijn tent. Ik had helemaal geen zin om op te staan. Het was veel te fijn hier, dus waarom zou ik weggaan? Ik staak. Als ik hier gewoon zou blijven liggen, konden ze echt niet weggaan. Niet zonder mij. Dat zouden ze nooit doen. Ik wacht op het moment dat ze mij zouden komen halen. Ik wist dat ze me op een gegeven moment toch wel mee zouden krijgen, maar een beetje uitstel kon geen kwaad. Toch? Opeens hoorde ik de deuren van onze auto dichtslaan, en de motor startte met veel lawaai. Ik voel me zich wat minder op mijn gemak. Ze zouden toch niet weg gaan zonde mij? Voorzichtig ritste ik mijn tent open, en keek zo onopvallend mogelijk naar buiten. Ik kon nog net zien hoe de auto van mijn ouders het terrein afreed. En toen waren weg. Zonder mij. Mijn ouders vergaten wel vaker iets, maar hun eigen kind? Ik kon het niet geloven. Voorzichtig ritste ik mijn tent verder open, en stapte met blote voeten op het natte gras. Ineens voelde ik me vreselijk alleen. Een koude windvlaag waaide in mijn gezicht. Rillend van de kou liep ik naar de rand van het kampeerterrein. Met betraande ogen keek ik naar de weg. Nee, dacht ik, niet huilen, ze komen echt wel terug. Ik probeerde me flink te houden, maar het lukte gewoon niet. Ik zakte op de grond, en legde mijn hoofd in mijn handen. Toen hield ik het echt niet meer uit en er rolden dikke tranen over mijn gezicht.
"Wat is er?" Ik keek op. Voor me stond een jongen. Ik keek hem met betraande ogen aan, maar zei niets. "Wat is er?" vroeg de jongen nog een keer. Niks, wilde ik zeggen, maar het lukte niet. Ik begon alleen maar harder te huilen. Ik merkte dat de jongen naast me ging zitten. Hij sloeg een arm om me heen. Normaal zou ik meteen weglopen als iemand zo bij me zou komen zitten. Maar nu was ik daar gewoon té verdrietig voor. Met mijn mauw veegde ik langs mijn ogen. Toen stond ik voorzichtig op. De jongen bleef verbijsterd zitten. Het liefst zou ik toen gewoon wegrennen, naar mijn ouders, waar die ook waren. Maar mijn voeten stonden als aan de grond genageld. De jongen stond op, en klopte het zand van zijn broek. Toen stak hij zijn hand uit, en zei: "Hoi, ik ben Jesse. En jij?" Ik keek naar mijn voeten. Ik werd een beetje verlegen van hem. "Eehm... Nira." zei ik toen zachtjes.
"Mooie naam."
Ik knikte, maar durfde hem nog steeds niet aan te kijken. Een lange tijd bleef het stil. "Ik ben weggelopen." Zei Jesse opeens. Ik keek hem verbaast aan, maar zei niets terug. Opnieuw viel er een stilte "waar zijn jou ouders eigenlijk?" Vroeg Jesse toen maar. Ik haalde mijn schouders op. "Weet ik veel." En eigenlijk was dat niet eens gelogen. Ik wist écht niet waar mijn ouders waren. Misschien waren ze wel al thuis, of zaten ze gezellig in een café. Misschien misten ze me niet eens! Toen ik na een lange stilte eindelijk naar Jesse durfde te kijken, zag ik dat hij naar de grond tuurde. Over zijn wang rolde een dikke traan. Ik volgde hem, en zag dat hij op de voet van Jesse uit elkaar spatte. En voordat ik het door had, liep ik naar hem toe en sloeg een arm om hem heen. Net zoals hij dat bij mij had gedaan. Maar nu vond ik het helemaal niet meer raar.
Het is nu zeker drie maanden later, en ik zit midden in de geschiedenisles. Het lukt me niet goed om op te letten. Mijn gedachten dwalen steeds weg. Ik probeer het echt wel hoor, maar ik moet gewoon de hele tijd aan die fantastische vakantie denken. Toen mijn ouders mij op de camping hadden achtergelaten, had ik Jesse ontmoet. We hadden zeker drie weken samen doorgebracht op die camping. Zonder ouders. Jesse ’s ouders waren er namelijk ook niet. Hij was weggelopen omdat hij het gewoon niet meer uit kon houden bij zijn ouders. Ik snap nog steeds niet goed waarom, maarja. Bij mij waren mijn ouders juist van mij weggelopen! Jesse en ik hadden misschien wel twee weken samen doorgebracht op die camping, totdat mijn ouders mij op een dag kwamen halen. Eigenlijk wilde ik liever op de camping blijven, maar ze hadden me gewoon naar de auto gesleurd. Ik had niet eens de kans gekregen om Jesse gedag te zeggen. Toen ik in de auto van het kampeerterrein wegreed, zag ik dat Jesse me uitzwaaide. Dat moment ben ik nooit vergeten. Ook thuis zit ik vaak te dromen, en mijn ouders hebben al veel te vaak gevraagd wat er met me aan de hand is. Maar ik zwijg in alle talen. Jesse is en blijft mijn geheim. Mijn ouders zullen toch wel nooit snappen dat ik liever had gehad dat ze me nooit waren komen halen, en me gewoon voor altijd waren vergeten. Ik zucht, en moet weer aan Jesse denken. Hoe zou het nu met hem zijn? Is hij al terug bij zijn ouders? Zou hij nog vaak aan mij denken? Ik schud mijn hoofd, ik heb geen zin om daar over te piekeren. Opeens merk ik dat ik gedachteloos hartjes aan het tekenen ben in mijn schrift. Angstig kijk ik de klas rond, heeft niemand het gezien? Dan sla ik gauw mijn schrift dicht. Mijn ouders waren mij vergeten, maar Jesse vergeet ik nóóit meer!
