Erewoordenlijst: Daniël

[Daniël]

Enjoy!
-------

Sprookjes bestaan niet

‘Omhoog met die halter, Walter!’ schreeuwde de hulk. Wat had ik toch een fantasierijk leven, elke dag kwam ik wel sprookjesfiguren tegen.
Jaap bijvoorbeeld, de beul van de sportschool en tevens mijn ‘personal coach’. Zijn huid was nog net niet groen, maar afgezien daarvan was hij het evenbeeld van Dr. Robert Bruce Banner na diens metamorfose: spieren die leken te knappen als je er met een naald in zou prikken en een ongelofelijk grote gorillabek.
‘Lukt… niet…’ pufte ik, knalrood aangelopen van de inspanning. Welk gewicht had die aap in m’n handen gedrukt?
‘Twintig kilo, watje!’ brulde Jaap in mijn oor, alsof hij mijn gedachten kon lezen. Na al die verschrikkelijke vrijdagmiddagen de afgelopen tijd zal mijn trommelvlies al wel helemaal afgestorven zijn. Desondanks vreesde ik dat ik hem toch goed verstaan had. Twintig kilootjes waren al te veel voor mijn slappe armpjes.
Toen Jaap zag dat mijn spieren het dreigden te begeven onder het gewicht en de halter op mijn borst zou crashen, greep hij in. Met drie vingers – de patser – tilde hij het gewicht op en zette het weg tegen de muur.
‘Hoe wilde je nou ooit die chick scoren, sukkel?’ schreeuwde hij razend in mijn gezicht, terwijl er een paar klodders spuug uit z’n bek op mijn toch al doorweekte shirt belandden.
Met mijn hersens, die jou blijkbaar niet zijn gegund, Bokito… dacht ik. Maar ik zei het niet natuurlijk. Als ik eens wat vaker zei dan ik dacht!
Dan was je waarschijnlijk al vijf keer in elkaar geslagen door Gorilla Jaap, tien keer in het openbaar voor schut gezet door die wannabe-friends van je en de kans om Lisa te scoren zou zijn gedaald tot een legendarisch dieptepunt van nul procent.
Ik pakte mijn handdoek van de muur, droogde mijn gezicht af en vluchtte vervolgens snel de kleedkamer in voor Jaap nog ruwer op mijn trommelvlies begon te beuken.
Toen ik even later aanstalten maakte de hel te verlaten, zag ik vanuit mijn ooghoeken Jaap als een opgewonden kleuter een pakketje uitpakken dat blijkbaar net door de postbode was bezorgd. Uit het piepschuim haalde hij een reusachtige halter. Natuurlijk kon hij het weer niet laten om te patsen. Alsof het hem nauwelijks moeite koste tilde hij de halter op en hield hem een tijdje boven zijn hoofd, alsof hij triomfantelijk mijn afgehakte hoofd aan een jubelende menigte toonde. Om hem heen waren inmiddels al zijn vrienden en chicks verzameld, hem overladend met complimentjes.
Omdat ik braakneigingen kreeg wankelde ik zo vlug als ik kon naar buiten. Fris kon ik het niet noemen, maar de buitenlucht deed me toch goed. Ik sloeg rechtsaf, op weg naar mijn huisje in de krottenwijk. Alle mislukte elfjes, die afgekeurd waren door de Kerstman tijdens de Grote Sollicitatie, leidden daar hun miserabele leven. Elfjes die te slap waren om halters te tillen en chicks te scoren, zoals Watje Walter.
Halverwege kwam ik langs de woning van Lisa. Ze woonde op de twaalfde verdieping van een hoge woontoren. Ja, hoe ironisch. Mijn prinses woonde in een hoge toren. Als ze nu eens haar gouden haar uit het raam gooide, dan kon ik via haar vlecht naar boven klimmen en haar bevrijdden van de gemene heks.
Wat bazelde ik nou? Ze had niet eens vlechten. Er was wel een gemene heks in het spel, haar kamergenoot. Een verschrikkelijk kreng, een vuile verachtelijke bitch. Waarom ik haar zo haat? Omdat ze me altijd belachelijk probeert te maken in Lisa’s bijzijn. Op de een of andere manier zorgen de toverkrachten van die feeks ervoor dat ik over mijn eigen woorden struikel en uiteindelijk Lisa zie weglopen met een andere prins.
Niks prins! Ik ben de enige prins voor Lisa. De rest is gajes, bandieten die Lisa’s hart proberen te veroveren met hun achterbakse praatjes. ‘Jointje, pilletje? We hebben het allemaal in huis!’
Het wordt hoog tijd dat ik haar van de heks en de struikrovers ga redden. Daarom zal ik haar vanavond in de gaten houden en kijken naar welke club ze gaat. Walter zal het gespuis in die club eens even een kopje kleiner maken en Lisa meenemen naar zijn…
Wel, een paleis kan ik het niet noemen zonder de nodige verbeelding. Mijn huis wordt sinds kort gesandwicht tussen twee magazijnen waar geheime praktijken plaatsvinden. Hier wordt namelijk meubilair opgeslagen dat Ikea zelfs in de uitverkoop niet kwijtraakte. Over een paar jaar wordt die collectie weer opgehaald en doodleuk als het hipste en nieuwste meubilair in de winkels verkocht. De afzichtelijkste stoelen, tafels en kasten waar bijna niks van verkocht is worden ten dode opgeschreven en belandde in de ‘meubelversnipperaar’, meestal ’s nachts.
Ik heb dus geen buren. Dat heeft zo zijn voordelen. Nadeel is de tijdelijke buren, de vrachtwagenchauffeurs die in hun brullende monsters vierentwintig uur per dag voor komen rijden en luidruchtig hun lading lossen en een nieuwe vracht inruimen.
Als ik eens visite zou hebben zou ik mijn gasten trots mijn tuin presenteren. Soms peins ik wel eens dat ik in de sprookjes eerder de tuinman van de kasteelheer zou zijn dan de kasteelheer zelf. Maar die gedachte zet ik liever van me af.
Een minpuntje aan mijn tuin is het uitzicht. Links en rechts torenen de reusachtige kastelen van Ikea boven mij uit. Tegenover mijn huis zie ik de sombere rijtjeshuizen, waarin mensen wonen die wél buren hebben – maar niet veel beter af zijn dan ik.
Vermoeid plofte ik neer op de versleten sofa in de woonkamer. Jaap had me aardig afgebrand, ik was kapot. Een prins heeft ook zijn slaap nodig, zeker als hij ’s nachts nog ten strijde moet trekken. Ik gaapte, sloot mijn ogen en tuimelde door het konijnenhol in dromenland.

Toen ik wakker werd was ik zo suf als een schildpad. Maar blijkbaar was ik de haas, want tot mijn grote schrik merkte ik dat de duisternis al over Amsterdam gevallen was. Gespannen keek ik op mijn horloge. Kut! Kut, kut, kut! Half elf, verdomme! Waarom gingen dingen nooit zoals ik ze plande?
Lisa was natuurlijk al lang van huis vertrokken. Maar misschien… er was nog hoop. Misschien had ze weer lopen indrinken met haar kamergenoot en diens collega-heksen. Ik gaf niet op. Ik was de haas en ik zou op tijd komen!
Voor douchen was geen tijd meer. Ik spoot m’n oksels vol met deo – Axe natuurlijk, want volgens de reclame verdrink je dan in de chicks – en trok andere kleren aan. Niks bijzonders, want dat hing niet in mijn kast.
Even zien, had ik alles? Huissleutel, check. Portemonnee, check. Kauwgom, check. Condooms? Check!

Om elf uur stond ik voor de deur van Lisa’s toren. Het licht op haar verdieping was uit, wat betekende dat ze of sliep of niet thuis was. Aangezien het vrijdagavond was leek mij de laatste optie het meest voor de hand liggend. Nu moest ik wel afdruipen. Ik kon moeilijk alle clubs in Amsterdam afgaan om Lisa te vinden.
Op het moment dat ik me om wilde draaien, voelde ik een hand op mijn schouder. Ik schrok me dood en kon een gilletje niet meer onderdrukken. Mijn zogenaamde vrienden lachten. Ze waren er alle vier, onlosmakelijk aan elkaar verbonden, het zou eens niet: Tom, de opgefokte bostrol, Bas, ook een bostrol (hoewel ik hem soms wel eens verwarde met een dwerg als hij weer een baard had laten staan), Abdullah, de sluwe grootvizier van de sultan, en Frankie, de jager, altijd op jacht naar chickies.
‘Hé Walter! Wat een verrassing om je zo laat nog tegen te komen!’ zei Tom grijnzend. Bas lachte hatelijk, Frankie trok tegen zijn zin een glimlach en Abdullah staarde me alleen maar aan.
‘Ga je mee naar Tropics, Walter? Je hebt toch niks anders te doen, of wel soms?’ vroeg Bas. Het was geen vraag, dat wist ik ook wel.
‘Eh… ik, eh…’ stamelde ik

Voor ik het wist zat ik aan de bar bij Club Tropics. Ik dacht dat ik geen trommelvlies meer had, maar Jaap was een schijntje vergeleken met de boxen hier. De speakers pompten de hele nacht door dancetracks de lucht in en stoken me aan om bier te bestellen.
Toen de vier wannabe’s merkten dat ze geen lol aan me konden beleven, hadden ze me bij de bar gedumpt en verdwenen zelf in de menigte. Ik vond het wel best zo, zonder hen. Eigenlijk wilde ik naar huis, maar omdat er een kans was dat Lisa ook in Tropics was bleef ik plakken. Dus keek ik de hele avond goed uit m’n doppen, maar ik zag haar tot dusver niet.

Het moest inmiddels al diep in de nacht zijn, maar ik had al mijn tijdsbesef verloren. Ik had ook al geen flauw benul meer van hoeveel bier ik achterover geklokt had. Te merken aan mijn niet zo beste evenwicht en het lichte gevoel in mijn hoofd aardig wat. Kon mij het schelen. Ik bestelde er nog een paar.
‘Rondje voor de hele zaak!’ schreeuwde ik, rond twee uur. Niemand had me gehoord, behalve de barman die van mijn aanbod wilde profiteren. Ik trok mijn portemonnee eens te meer, maar merkte dat ik door mijn cash heen was.
‘Heb je een pinpas!?’ schreeuwde de kale man aan de andere kant van de bar. Hij haalde alles uit de kast om me geld af te troggelen, maar op dat moment had ik het niet door.
‘Kan je hier pinnen?’ vroeg ik enigszins verbaasd.
De barman knikte braaf. Ik had natuurlijk niks door, dus haalde ik m’n pas te voorschijn en zwaaide er wild mee in het rond. De barman wist hem me te ontfutselen en stak hem in zijn zak.
‘Pincode?’ vroeg hij.
Zo stom als een ezel beantwoordde ik zijn vraag. Als compensatie gaf hij me nog een biertje. Ik zette de plastic beker aan mijn lippen en probeerde het gulzig naar binnen te krijgen, maar de helft droop langs mijn kin mijn shirt in.
Ik zag dat de barman inmiddels liep te tongen met een of andere blonde chick. Mijn beeld werd een beetje wazig. Ik probeerde af te kijken hoe die kerel het deed, toen ik ineens een bochel op zijn rug meende te zien. Een immense bult zoals die karavaandieren dat ook hebben – ik kon even niet op de naam komen. En lager op zijn rug had hij er nog één.
Om de een of andere reden vond ik zijn bochels ontzettend grappig en ik barstte in lachen uit, me verslikkend in het bier.
‘Nog een rondje!’ schreeuwde ik, toen ik weer bijgekomen was. Door het dolle heen ging ik op de barkruk staan en brulde: ‘Twee rondjes! Drie rondjes! Kom maar op!’
Iemand zag me te keer gaan en bood me een biertje aan. Ik wilde natuurlijk niet ondankbaar zijn en nam het aan. Hoppa! Wat ging me dat opeens gemakkelijk af! Een paar teugen en het was al weer op.
Op dat moment knapte er iets in mijn hoofd. De wereld begon nog erger te draaien en ik viel van mijn kruk af, midden in de menigte. Het laatste wat ik me bedacht was dat ik me een rockster voelde, die blindelings op zijn fans kon vertrouwen. Ik was immers aan het crowd diven! Helaas ving niemand me op.

Ik kwam bij kennis in een stapel jassen, blijkbaar was ik nog steeds in Tropics, alleen nu in de smalle garderobe. Tom en Bas gingen elkaar lachend te lijf met kleerhangers. Maar ik dacht dat de bostrollen elkaar te lijf gingen met hun venijnige zwaarden.
‘Geef me ook een zwaard!’ brulde ik, eindelijk had ik een gelegenheid om ze beide om te leggen.
Abdullah mompelde: ‘Ah, Walter is eindelijk wakker.’
‘Wil je ook een kleerhanger, Walter?’ vroeg Frankie. Hij bood me er één aan. ‘Ga je gang.’
Dankbaar nam ik hem aan. Helaas lukte het me niet op eigen kracht overeind te komen, dus probeerde ik ze te raken vanaf de positie waar ik momenteel lag.
‘Ze zouden hem eens moeten opmeten. Die kerel spoort niet,’ merkte Abdullah op.
‘Die andere twee zouden anders ook wel eens een meting mogen ondergaan,’ zei Frankie, terwijl hij een voorbijlopende chick op d’r kont sloeg. Het meisje keek boos om maar liep verder.
‘Meten op wat?’ vroeg Abdullah.
‘Alcohol!’ donderde een zware stem plotseling in de deuropening.
Tom en Bas verstomden en gooiden snel hun kleerhangers weg.
Ha! Dacht ik. Daar zul je de sultan zelf hebben, in zijn blauwe kostuum en blauwe hoed. Ik was er niet helemaal zeker van of sultans inderdaad blauwe kostuums en blauwe hoeden droegen, maar daar maakte ik me toen geen zorgen om. Opnieuw hief ik mijn kleerhanger en brulde: ‘Kom maar op, Arabier! Ik rijg je zo aan mijn zwaard!’
‘Hij ziet er niet uit als een feestganger,’ zei de sultan tegen de wannabe’s. ‘Heeft hij soms gedronken om z’n financiën te vergeten? Hij lijkt me nogal een arme sloeber.’
‘Is ie ook,’ zei Frankie, kalm als altijd.
Ik vond het knap dat ie zo dapper tegen de sultan durfde te praten terwijl hij zijn eigen wapen aan mij had afgestaan.
‘Maar hij heeft z’n geldzaken verder op orde,’ vervolgde hij.
Ik wilde Frankie mentaal bij staan, maar ik zakte weer weg in mijn coma.

Weer bij kennis zag ik dat ik me in een woestijn bevond. Vreemd genoeg vroeg ik me niet af hoe ik hier gekomen was. Ik stond op en schudde het zand uit mijn kleren. Iets in de verte trok vervolgens mijn aandacht. Een schimmig figuur, waarvan ik de vorm niet herkende. Pas toen het dichterbij was gekomen zag ik wat het was.
Tot mijn blije verbazing merkte ik dat het niemand minder dan Lisa was! Ze zat met haar benen wijd op zo’n karavaandier… Hoe heette dat beest nou ook al weer? Oh ja! Een kameel!
Lisa deed haar mond open om me iets te zeggen. Ik keek raar op toen haar stem veel lager klonk dan ik had verwacht. ‘Wakker worden, jongeman! Wakker worden!’

Doodsziek lag ik op een witbetegelde vloer in een kleine kamer omgrensd door vier witte muren. Het stonk er verschrikkelijk naar kots. Waarschijnlijk mijn eigen kots. Zodra ik wakker was moest ik nog eens.
‘Hij is wakker!’ riep iemand. Ik meende de stem van de sultan te herkennen.
Wankelend stond ik op, draaide me om en keek recht in het gezicht van een politieagent.

Toen ik eindelijk thuis kwam, na een felle uitbrander van de agent op het bureau, plofte ik neer op de sofa en wilde alleen maar slapen en vergeten worden.
Later hoorde ik dat de barman met de bochels op zijn rug, die ik me helaas enkel verbeeld had door het overmatig drankgebruik, de nieuwe vriend van Lisa was en hij haar op de rampzalige nacht in Club Tropics had ontmoet.

~

[Melona]

interessant, heel anders dan die van mij :3 ik mis soms even de samenhang in het verhaal maar dat kan ook niet anders met deze opdracht

jammer dat je niet meer ingaat op de pincode/pinpas die hij aan de barman heeft gegeven, dat verwachtte ik eigenlijk wel.

[Daniël]

Ja, om die samenhang te behouden was wel moeilijk ja

En dat met die pinpas, tja, dat vond ik verder niet zo belangrijk eigenlijk. Ik wilde gewoon even afschilderen wat een kutleven Walter eigenlijk heeft.

[Melona]

maar aangezien je later op het woord geldzaken komt had je daar gemakkelijk een toespeling op kunnen maken, vandaar ;D

[Nienke]

Hahaha heel knap dat je al die woorden erin heb kunnen verwerken xD. Ik vind het verhaal leuk ^^. (Nu even die andere 2 lezen (A))

[Zihuatanejo]

leuk. maar was er geen woordenlimiet?

[Daniël]

Zolang je het als Kort kon beschouwen was het goed. En dit vind ik wel 'Kort'.

[Nienke]

Je verhaal voor het vorige contest was ook super lang

[Daniël]

En die daarvoor ook Ik kan geen 'korte' verhalen schrijven

[Nienke]

En ik geen lange xD. Wil je een beetje van mijn kort dat ik beetje van jou lang leen?