Mythe weet ik niet, maar de vergelijking met een strijd tussen dag en nacht is volgens mij bijna universeel.Daniël schreef:De Grieken hebben volgens mij niet een mythe waarin de dag en de nacht tegen elkaar vechten en zo. Het is meer met een wagen waar de zon in zit die dan getrokken wordt door vliegende paarden en zo.
Weet niet precies welke cultuur mythes heeft waarin staat wat ook in jouw gedicht staat, maar weet wel zeker dat er dergelijke mythen zijn
Eline's 3 thema's
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Aardig gedicht. Ik heb er niets op aan te merken, maar het is ook niet meeslepend. Daar is het te algemeen en (bijna) zakelijk voor.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Daria
- Platinum Member
- Berichten: 2508
- Lid geworden op: 17-03-2010 17:14
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Zakelijk is niet het juiste woord. Maar het is een gedicht zonder (persoonlijke) emoties. En die maken gedichten vaak juist mooi. (Dat, en spelen met woorden alsof het water is. Maar dat komt ook niet zo sterk naar voren in Gevecht van de Nacht.)
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Daria
- Platinum Member
- Berichten: 2508
- Lid geworden op: 17-03-2010 17:14
-
Daria
- Platinum Member
- Berichten: 2508
- Lid geworden op: 17-03-2010 17:14
En hier mijn 3e, en laatste, thema.
Het kan trouwens zijn dat ik de titel van het verhaal nog verander.
Thema 3: Rood.
Verstoord geluk.
Mensen die ons passeren zien twee verliefde mensen; een gelukkig stelletje. Ik kan je zeggen dat die mensen gelijk hebben. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als nu op Iza. Haar rode krullen die een eigen wil hebben, haar helder groene ogen die me ondeugend aankijken. De glimlach de haar gezicht siert als ze naar me lacht. Ze is perfect. Ik laat haar nooit meer gaan.
Ik streel haar wang. Niet veel later heb ik mijn lippen op die van haar liggen en zoenen we.
Ik duw haar achterover op het gras en kietel haar. Haar zachte en meisjesachtige gegiechel klinkt als een prachtig lied dat de vogeltjes zouden kunnen fluiten.
De zon is al bijna ondergegaan als we nog steeds in het park liggen. De grassprietjes kietelen me in mijn rug, terwijl we samen naar de zonsondergang kijken. De lucht is lichtjes oranje gekleurd. Dan wordt ons geluk verstoord door voetstappen die steeds dichterbij komen. “Sta op,” beveelt een zware stem mij. Ik probeer het te negeren, maar zijn stem is zo dwingend dat ik wel moet. Ik moet opstaan. Ik sta op en draai me om. Achter mij staat een jongen. Hij is misschien een paar jaar ouder dan ik. Mijn blik glijdt af naar zijn handen. Ze bevatten een revolver. Dreigend richt hij de revolver op mijn borst. “Ik had je gewaarschuwd,” vertelt hij. “Ik had je toch gezegd dat je bij haar uit de buurt moest blijven?” Zijn stemt trilt zacht, maar hij laat verder niks merken. De dwingende klank in zijn stem is nog altijd goed te horen. Ik zeg niets. Ik luister naar wat hij te zeggen heeft. “Stefan, alsjeblieft,” probeert Iza. “Doe hem niks.” Stefan kijkt haar aan. “Iza, liefje. Dit is iets tussen mij en hem daar.” Hij wijst naar me en kijkt erbij alsof ik een monsterlijk gedrocht ben waar hij de wereld van moet verlossen.
“Wees maar niet bang. Ik ben hier om je te redden.” Hij richt het pistool weer op mij. “Nog een paar laatste woorden voordat je deze wereld voorgoed zult verlaten?” De glimlach die hij me schenkt belooft niet veel goeds. Nog steeds heb ik geen woord gezegd. Al die tijd heb ik toegekeken, alsof ik een buitenstaander ben. Stefan is Iza’s ex. Ze gingen maar een maand met elkaar, maar nog altijd voelt hij de neiging om haar te beschermen. Hij denkt nog altijd dat ze van hem is en ziet mij als een bedreiging voor de liefde die hij voor haar koestert.
“Geen laatste woorden? Sterf je liever in stilte? Ook goed, beter zelfs.” Op dat moment gaat alles snel. Stefan die de trekker overhaalt. Iza die “Nee” roept. De oorverdovende knal en tot slotte Iza die in elkaar zakt. Ik vang haar op nog voordat haar lichaam de grond raakt. De witte stof van haar jurkje is niet wit meer. Het kleurt langzaam rood. “Iza,” fluister ik. Ze knippert met haar ogen en kreunt zachtjes. “Iza, blijf bij me.” Ik probeer het als een bevel te laten klinken, maar het lukt niet. Het klonk eerder gesmeekt. Ik streel door haar rode haren, terwijl Stefan maakt dat hij wegkomt. Lafaard, denk ik. “Het komt goed lieverd, ik bel een ambulance en dan brengen ze je naar een ziekenhuis. Daar maken ze je weer beter.” Ik haal mijn mobiel uit het zakje van mijn spijkerjack en druk het alarmnummer in. Ik weet dat we er beide niet meer in geloven, maar de gedachten haar te moeten verliezen is ondraaglijk. Ik druk een kus op haar lippen en fluister de woorden die inmiddels zo cliché zijn geworden, maar nog altijd waar zijn: “Ik hou van je.” Op dat moment glimlacht ze naar me en sluit vervolgens haar ogen. Ik voel hoe ze nog een paar keer ademhaalt voordat het laatste beetje leven uit haar verdwijnt. Op dat moment hoor ik een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn: “Dit is het alarmnummer, wat kan ik voor u betekenen?”
[/b]
Het kan trouwens zijn dat ik de titel van het verhaal nog verander.
Thema 3: Rood.
Verstoord geluk.
Mensen die ons passeren zien twee verliefde mensen; een gelukkig stelletje. Ik kan je zeggen dat die mensen gelijk hebben. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest als nu op Iza. Haar rode krullen die een eigen wil hebben, haar helder groene ogen die me ondeugend aankijken. De glimlach de haar gezicht siert als ze naar me lacht. Ze is perfect. Ik laat haar nooit meer gaan.
Ik streel haar wang. Niet veel later heb ik mijn lippen op die van haar liggen en zoenen we.
Ik duw haar achterover op het gras en kietel haar. Haar zachte en meisjesachtige gegiechel klinkt als een prachtig lied dat de vogeltjes zouden kunnen fluiten.
De zon is al bijna ondergegaan als we nog steeds in het park liggen. De grassprietjes kietelen me in mijn rug, terwijl we samen naar de zonsondergang kijken. De lucht is lichtjes oranje gekleurd. Dan wordt ons geluk verstoord door voetstappen die steeds dichterbij komen. “Sta op,” beveelt een zware stem mij. Ik probeer het te negeren, maar zijn stem is zo dwingend dat ik wel moet. Ik moet opstaan. Ik sta op en draai me om. Achter mij staat een jongen. Hij is misschien een paar jaar ouder dan ik. Mijn blik glijdt af naar zijn handen. Ze bevatten een revolver. Dreigend richt hij de revolver op mijn borst. “Ik had je gewaarschuwd,” vertelt hij. “Ik had je toch gezegd dat je bij haar uit de buurt moest blijven?” Zijn stemt trilt zacht, maar hij laat verder niks merken. De dwingende klank in zijn stem is nog altijd goed te horen. Ik zeg niets. Ik luister naar wat hij te zeggen heeft. “Stefan, alsjeblieft,” probeert Iza. “Doe hem niks.” Stefan kijkt haar aan. “Iza, liefje. Dit is iets tussen mij en hem daar.” Hij wijst naar me en kijkt erbij alsof ik een monsterlijk gedrocht ben waar hij de wereld van moet verlossen.
“Wees maar niet bang. Ik ben hier om je te redden.” Hij richt het pistool weer op mij. “Nog een paar laatste woorden voordat je deze wereld voorgoed zult verlaten?” De glimlach die hij me schenkt belooft niet veel goeds. Nog steeds heb ik geen woord gezegd. Al die tijd heb ik toegekeken, alsof ik een buitenstaander ben. Stefan is Iza’s ex. Ze gingen maar een maand met elkaar, maar nog altijd voelt hij de neiging om haar te beschermen. Hij denkt nog altijd dat ze van hem is en ziet mij als een bedreiging voor de liefde die hij voor haar koestert.
“Geen laatste woorden? Sterf je liever in stilte? Ook goed, beter zelfs.” Op dat moment gaat alles snel. Stefan die de trekker overhaalt. Iza die “Nee” roept. De oorverdovende knal en tot slotte Iza die in elkaar zakt. Ik vang haar op nog voordat haar lichaam de grond raakt. De witte stof van haar jurkje is niet wit meer. Het kleurt langzaam rood. “Iza,” fluister ik. Ze knippert met haar ogen en kreunt zachtjes. “Iza, blijf bij me.” Ik probeer het als een bevel te laten klinken, maar het lukt niet. Het klonk eerder gesmeekt. Ik streel door haar rode haren, terwijl Stefan maakt dat hij wegkomt. Lafaard, denk ik. “Het komt goed lieverd, ik bel een ambulance en dan brengen ze je naar een ziekenhuis. Daar maken ze je weer beter.” Ik haal mijn mobiel uit het zakje van mijn spijkerjack en druk het alarmnummer in. Ik weet dat we er beide niet meer in geloven, maar de gedachten haar te moeten verliezen is ondraaglijk. Ik druk een kus op haar lippen en fluister de woorden die inmiddels zo cliché zijn geworden, maar nog altijd waar zijn: “Ik hou van je.” Op dat moment glimlacht ze naar me en sluit vervolgens haar ogen. Ik voel hoe ze nog een paar keer ademhaalt voordat het laatste beetje leven uit haar verdwijnt. Op dat moment hoor ik een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn: “Dit is het alarmnummer, wat kan ik voor u betekenen?”
[/b]
-
Melona
- Admin
- Berichten: 2311
- Lid geworden op: 15-11-2009 22:38
wow 
great ^_^
- Ze knipper met haar ogen en kreunt zachtjes.
> moet knippert zijn denk ik ;]
het enige puntje waar ik over zal moeten zeuren is het gebruik van het woord 'lichtjes'
"De lucht is lichtjes oranje gekleurd. [...] Zijn stemt trilt lichtjes,"
ik zou één van de twee veranderen in een ander woord, zacht ofzo
great ^_^- Ze knipper met haar ogen en kreunt zachtjes.
> moet knippert zijn denk ik ;]
het enige puntje waar ik over zal moeten zeuren is het gebruik van het woord 'lichtjes'
"De lucht is lichtjes oranje gekleurd. [...] Zijn stemt trilt lichtjes,"
ik zou één van de twee veranderen in een ander woord, zacht ofzo
I became insane, with long intervals of horrible sanity.
-
Daria
- Platinum Member
- Berichten: 2508
- Lid geworden op: 17-03-2010 17:14
Oops, die eerste is een typfoutje.Melona schreef:wow
- Ze knipper met haar ogen en kreunt zachtjes.
> moet knippert zijn denk ik ;]
het enige puntje waar ik over zal moeten zeuren is het gebruik van het woord 'lichtjes'
"De lucht is lichtjes oranje gekleurd. [...] Zijn stemt trilt lichtjes,"
ik zou één van de twee veranderen in een ander woord, zacht ofzo
Hmm, bedankt voor je 2e tip. Zal er zeker wat mee doen.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
