Robin's 3 thema's

[Robin]

Hier is mijn eerste:

Keuzes
Tamarinde ging de zaak binnen. Het was rustig. Er was maar één andere klant en die was net klaar.
“Zegt u het maar.”
Tamarinde keek naar de lijst met sapjes en frisdranken. “Doet u mij maar… sinaasappelsap? Of, nee…”
Ze keek vertwijfeld van de lijst naar de oude vrouw achter de kassa. Die zag al met wat voor soort klant ze te maken had, en zuchtte. “Eén sinaasappelsap,” besloot ze voor Tamarinde zelf iets kon zeggen. “Dat wordt dan één vijfennegentig.”
Even later had Tamarinde haar drinken, en de vrouw achter de kassa haar geld.

Ze wilde weglopen om buiten haar sinaasappelsap op te drinken, maar iemand kwam net op dat moment binnen. Het was een verfomfaaide gedaante, met haar dat op een grauwe hooiberg leek.
“Pardon,” zei de vreemdelinge — het was niet te zien, maar de stem was vrouwelijk. Tamarinde stapte opzij, maar de ander draaide naar haar toe. “Zou ik alsjeblieft een euro van je mogen lenen?” Haar stem was gebroken, maar het was duidelijk dat die vroeger helder en glad was geweest.
Tamarinde wist niet wat ze moest doen — dit soort dingen gebeurden nooit. Het was niet waarschijnlijk dat ze het geld ooit zou terugkrijgen, maar aan de andere kant was het niet veel, en leek de onbekende vrouw het nodig te hebben.
“Natuurlijk,” besloot ze tenslotte, “alsjeblieft.”
De vrouw bedankte Tamarinde uitgebreid, en Tamarinde verliet de winkel.

“Goed,” mompelde ze in zichzelf, “waar zal ik nu gaan mijn sinaasappelsap opdrinken? Ik kan naar m’n werk gaan lopen, en het ondertussen drinken, of ik kan naar het park gaan — daar is het lekker om te zitten, maar ik weet niet of ik genoeg tijd heb…”

Ze bleef een minuut staan. Dat ging zo niet werken. “Als er een auto van links komt, ga ik naar het werk, en als er één van rechts komt, ga ik naar het park.”
Twee minuten lang was het stil op de weg. Toen kwamen er twee auto’s tegelijk langs: één van links en de ander van rechts.
Ze verborg haar gezicht in haar handen en kreunde. Natuurlijk. Dat moest haar weer overkomen.
Een dreun. Tamarinde werd omgegooid. Ze haalde haar handen weg, en zag dat een hardloper tegen haar op gebotst was.
De laatstgenoemde krabbelde overeind, verontschuldigde zich snel en kort, om vervolgens weer door te rennen. Naar links. “Bingo,” dacht Tamarinde, “een hardloper telt dan ook maar als auto.”

Ze wandelde naar het park en ging zitten. Ze keek om zich heen.
Kale mannen met hondjes, moeders met kinderen, groepjes rokende jongeren, niemand die Tamarinde kende.
Stilletjes dronk ze het flesje leeg. Ze morste een druppel op haar blauwe t-shirt. Die moest toch al in de was.

De kerkklok sloeg. Tamarinde sprong overeind. De tijd! Ze had nog tien minuten om op haar werk te komen.
Ze begon te rennen. Een kale man met dito hondje en een zwart t-shirt waarop “Het leven is te kort om te twijfelen” stond. Hij keek haar verbaasd na.
Hoe lang nog? Acht minuten, schatte ze. Dat ging ze niet redden, vast niet. Ze voelde haar wangen rood worden. Wat zou ze moeten doen als ze te laat terug op het werk kwam? Op school, toen ze nog op school zat, moest ze zich dan melden. Wat dat precies inhield wist ze niet, ze was altijd bang geweest om te laat te komen.

Op de weg stond een man. Ouderwetse boerenpet, en een kromme rug. Dit was wat ook wel een “oude man” werd genoemd. Hij keek naar de lucht.
In de verte hoorde Tamarinde een auto. Ze hoorde hoe snel hij ging, het was te snel, veel te snel.
Ze riep naar de man dat hij van de weg af moest gaan, maar hij bleef staan. Hij was vast doof.
Tamarinde stond bevroren. Wat moest ze doen? Ze mocht niet te laat komen, maar ze kon de oude man ook niet aan zijn lot overlaten.

Ze haalde adem, en nam een besluit.

[Engel]

Een enorm mooi stuk, met een open einde. Daar houd ik van.

Ik ga het nog moeilijk krijgen met mij eerste van de drie.

[Melona]

Wat een besluiteloos iemand is dat xD doet me denken aan mij een paar jaar geleden, nu gaat het net iets beter
Ik zou echter wel weten wat ik zou doen aan het eind van je verhaal, maar dat is natuurlijk niet bij iedereen hetzelfde (veel mensen willen er niks mee te maken hebben etc.)

Het thema komt hier verder ook erg goed naar voren

[Robin]

Een enorm mooi stuk, met een open einde. Daar houd ik van.

Het thema komt hier verder ook erg goed naar voren

Bedankt

Wat een besluiteloos iemand is dat xD doet me denken aan mij een paar jaar geleden, nu gaat het net iets beter

Bij mij eigenlijk precies hetzelfde, vandaar dit verhaal.
Volgens mij heeft dit te maken met mijn autisme, wat nog altijd ervoor zorgt dat ik de wereld niet snap, en niet goed weet wat ik ermee moet. Het verschil met een paar jaar terug is vooral dat ik iets meer risico's durf te nemen.
Ook de angst voor het te laat komen komt van m'n eigen ervaringen.

Ik zou echter wel weten wat ik zou doen aan het eind van je verhaal, maar dat is natuurlijk niet bij iedereen hetzelfde (veel mensen willen er niks mee te maken hebben etc.)

Bij mij is de vraag of ik het zou durven.

[Melona]

Ik heb ook autisme, PDD-nos. Begin dit schooljaar ben ik echter gewoon begonnen met tegen mensen praten omdat ik het klote vond dat ik dat niet kon :') Heb er nog steeds wel problemen mee, kan mensen ook niet goed recht aan kijken enzo, maarja.
Doordat ik mijn soon-to-be klasgenoten gewoon aansprak merkte ik wel dat dat helemaal niet erg was (wel verschrikkelijk om te doen, maar ze reageerden gewoon normaal zegmaar :')) dus dat heeft wel geholpen

[Robin]

Help, ze worden steeds langer.

---

Getallen
Zevenendertig. Hij wist niet precies wat het betekende, maar vandaag was zevenendertig. In de ruim zeventig jaren dat Gijsbrecht geleefd had, had hij een fascinatie voor getallen gehad. Elke morgen, wanneer hij wakker werd, zat er een getal in zijn hoofd. Dat was het getal van die dag.
Zijn lievelingsgetal was vier. Dagen met een getal dat op een vier eindigde, waren altijd zijn beste dagen. Dan zat het hem mee en kreeg hij onverwachte meevallers.

Maar vandaag was zevenendertig. Niets aan te veranderen.
Hij was glazenwasser geweest. Gijsbrecht had eerst nog geprobeerd “iets met getallen” te doen. Dat leek de logische keuze voor iemand als hij. Maar hij kon het niet aan: die cijfers en nummers waren allemaal verkeerd voor zijn gevoel. De drieën, vieren, zessen, negens, allemaal stonden ze in de verkeerde volgorde.
Het deed hem pijn als de cijfers verkeerd waren. Hij werd misselijk van tweeën die op de plek van achten stonden. Hij raakte in paniek als vierenzestig en negenenveertig onder elkaar stonden — ze moesten naast elkaar, of ver uit elkaar.
Maar in een wereld zonder getallen kon hij prima uit de voeten. Ze zaten nog wel in zijn hoofd, maar die waren altijd harmonisch. In zijn gedachten werden vijven nooit omringd door drieën. Daar was het veilig.
Daarom was hij glazenwasser geworden. Hij hoefde zelden over getallen na te denken.

Hij hield nooit zelf zijn administratie bij. Dat deed zijn moeder eerst altijd. Nu zij gestorven was, deed zijn zoon het in haar plaats.
Maar hij dwaalde af. Hij had vandaag iets speciaals te doen. Zevenendertig betekende iets speciaals. Het was zelden aangenaam, maar altijd belangrijk.
Wat het deze keer was, wist hij niet. Het betekende altijd iets anders. Maar bijzonder zou het zeker zijn.
Misschien zou een wandeling naar het park hem goed doen. Het was een mooie zomerdag.

Gijsbrecht zette zijn pet op, deed zijn zomerjas aan en ging op pad.
Hij hoorde de twintig.
Dat was vreemd, aangezien hij nog nooit een getal had gehoord.
Maar hij hoorde de twintig luid en duidelijk. Hij wist zeker dat het twintig was, hoewel hij niet kon zeggen waarom.
Het geluid kwam van boven. Gijsbrecht keek omhoog.
Het werd luider, hij kon niets anders meer horen. De twintig zei iets — maar wat?

Een klap.
Gijsbrecht werd wakker op de grond.
Op hem lag een jonge meid in een blauw t-shirt. Ze ademde zwaar.
Het meisje — of de vrouw, Gijsbrecht zag iedereen onder de vijftig inmiddels als kind — was duidelijk een één. Of een min één, eigenlijk.
Een jonge jongen van rond de veertig, met een wit poloshirt, stapte in het gezichtsveld van Gijsbrecht. “Gaat het goed met u? Heeft u niets?”
“Wat is er gebeurd?” vroeg de oude man, die nog steeds op de stoep lag terwijl de jonge vrouw met een rood hoofd opstond.
“Ik had u niet gezien,” zei het poloshirt — hij gebaarde naar een auto achter hem, die fout stond geparkeerd — “en u had mij blijkbaar ook niet gezien. Ik had u bijna aangereden. Gelukkig heeft dit dappere meisje u gered.”
De jonge vrouw werd nog roder.
Gijsbrecht probeerde overeind te komen. Het ging niet echt. De veertigjarige met het poloshirt stak een arm uit en hielp hem met opstaan.
“Ik zie dat u niets mankeert,” zei de man in het poloshirt en liep terug naar zijn auto. Hij was weg.

Gijsbrecht draaide zich naar het meisje. Duidelijk een min één, zoals hij al gezien had. Er ontbrak iets. Een één.
“Dankjewel,” zei hij tegen haar, “je hebt misschien wel mijn leven gered.”
Er was voor hem sowieso niet zoveel leven meer over, maar dat zei hij niet. Dat zou sneu zijn voor zijn redster. Een gouden meid was dat; die moest je niet afschrikken met cynische ouderdomspraatjes.
Een gouden meid. Plotseling wist hij waar hij die één vandaan kon halen.
Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn. Er zat één euro in. Perfect.
Hij haalde de euro eruit en hield het voor haar. “Neem dit aan als dank,” zei hij. Ze wou er niets van weten. Ze had hem toch niet geholpen voor geld? Maar Gijsbrecht bleef aandringen. “Ik sta erop dat je het aanneemt. Ik weet zeker dat dat het beste is.”
Zijn onbuigzaamheid verwarde haar, dat kon hij zien. Dat was jammer, maar het was nodig dat ze die euro kreeg.
Ze nam het geld aan. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze sloot haar mond weer.
Gijsbrecht bedankte haar nogmaals en zei nog: “Goed van je dat je dat gedaan hebt. Je hoeft niet bang zijn om te doen wat je moet doen.”
Hij keerde zich om, hij was hier klaar. Ze was nu een nul. Voor Gijsbrecht betekende dat: afgerond, in evenwicht, compleet. Zijn taak was hier vervuld.

Maar er was nog steeds iets wat hij moest doen.
Zijn voeten leidden hem naar het park.
Kinderen speelden, en kale mannen lieten hun honden uit.
Gijsbrecht liet zich op een bankje zakken.
Één van die kale mannen liep langs zijn bankje. Er stond iets op zijn zwarte shirt, in grote witte letters. Desalniettemin moest Gijsbrecht zijn ogen samenknijpen om het te kunnen lezen. Hij las: “Het einde is het begin. Een ware wiskundige is nooit uitgeteld.”
De kale man stopte en vroeg aan Gijsbrecht: “Sorry? Zei u iets?”
Onze oude vriend maakte een vaag hoofdgebaar, wat het midden hield tussen knikken en schudden. “Ik las slechts de tekst op uw shirt.”
“Tuurlijk,” zei de haarloze hondeigenaar. Hij liep weer verder. “Oude gek,” hoorde Gijsbrecht hem nog mompelen.

Hij zat zo een tijdje op het bankje.
Gijsbrecht hoorde iets. Hij keek naar rechts — en sprong van schrik een halve meter in de lucht.
Naast hem zat een figuur in een verfrommelde grijze trui. Zwarte haren, die zo slecht verzorgd waren dat ze grijs leken, staken alle kanten op.
De gedaante keek naar hem. Een zachte neus stak onder de haren uit. Gijsbrecht concludeerde dat dit een vrouw moest zijn. “Goedendag,” zei hij.
“Is dat zo?” vroeg de vrouw. Ze klonk ongelukkig.
“Jazeker—” begon hij, maar hij hield op toen hij zich bedacht dat hij nu beter zijn mond kon houden. Om maar iets te zeggen zei hij: “Ik weet zeker dat alles goed komt.”
De vrouw leek een beetje te ontspannen. Ze greep naar haar broekzak en haalde er iets uit. “Dank u wel,” zei ze. Tegelijkertijd stond ze op en legde ze datgene wat ze uit haar zak had gehaald in de hand van Gijsbrecht.

Voor hij doorhad wat er gebeurd was, was ze al verdwenen.
Hij had een vreemde gewaarwording: hij voelde niet meer zo sterk dat het vandaag zevenendertig was. Hij voelde dat hijzelf min zes was. Gijsbrecht wist precies wat dat betekende.
Hij stond op en begon te lopen, zo snel als zijn versleten benen toelieten.
Hij wandelde het park uit en liep verder van het centrum van de stad weg.
Gijsbrecht liep door een poort in een hek van ijzeren tralies. Op deze plek stonden bomen — en andere dingen. Koele stenen dingen.
Want Gijsbrecht wist één ding heel zeker: min zes betekende dood. Zachte, verlossende dood. Hij liet zich op de grond zakken naast de mooiste grafzerk.

Hij stond niet meer op.

---

Deze is ook geïnspireerd op autisme, alleen niet mijn eigen ervaringen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Daniel_Tammet

[Melona]

Deze vind ik geweldig ^^ ik merk alleen wel dat de personages wat lijken op de personages uit je eerdere verhaal
Maar toch is het heerlijk, ik ga na die 'zevenendertig' al helemaal op in het verhaal

Een jongen uit m'n klas (heb je volgens mij niet gesproken @ meeloopdag) vertelde ook 'n keer dat hij getallen als kleuren zag. Dus ik zo van "Oh, dus bijvoorbeeld één is geel en twee is rood?"
Bleek daarna dus dat ik de goede combinatie van kleur en getal had opgenoemd :') daarna nog wat andere pogingen gedaan die dus ook allemaal hetzelfde waren
Was best vreemd, maar ik begrijp het idee van kleur-getal sindsdien dus perfect, aangezien wij hetzelfde dachten
--- ja ik vertel graag dingen over mezelf/vrienden die al dan niet iets te maken hebben met het onderwerp ---

[Daniël]

Weet je, ik ben hier echt van onder de indruk :O Ik zelf ben niet autistisch, dus echt begrijpen doe ik het niet (heb wel een neef die autistisch is, maar zie hem niet zo vaak). Maar ik zie wel dat je die autistische trekken echt fantastisch kunt uitbeelden in deze verhalen.

Vond het ook leuk dat je een aantal elementen in beide verhalen liet voorkomen, zoals een t-shirt met tekst erop, het park etc.

Een dikke 10 hiervoor, kan er niks anders van maken

(Één > Eén; en let op de komma's na 'en', die hoeven niet altijd > maar afgezien van dat: één woord: ge-wel-dig)

@ Melona: Er zijn toch ook mensen als 'Geel stinkt?' / 'Groen ruikt naar vijf?' Zintuigen verwarren of iets dergelijks.

[Melona]

Ik denk van wel.
In ieder geval, als ik aan een kleur denk (bv. geel), dan denk ik aan de dingen die daarbij 'horen'; zoals bepaalde geluiden/geuren etc. die voor mij for some dark reason een associatie hebben met de kleur of het woord geel

maar OT
het was dus geweldig :3

[Daniël]

Dit is echt serieuse concurrentie (Ik ga trouwens een klein beetje over de woordenlimiet heen met mijn tweede verhaal , bijna af, dus morgenochtend waarschijnlijk online)