Bericht
door Robin » 21-03-2010 14:24
En dan nu het laatste deel:
Slapen
Vroeger kon ze nog slapen. Wat leek dat lang geleden.
Op een nacht lag ze in bed, maar de slaap wilde maar niet komen. De volgende ochtend was ze doodop. Het was vreemd, ze had nooit problemen gehad met slapen.
Een week later kon de dokter niets mis vinden. Maar die hele week had ze geen seconde slaap gehad.
Specialisten werden erbij gehaald, die konden ook niets vinden. Ze had niet lang meer te leven, werd haar verteld. Zo lang kon een mens niet zonder slaap.
Maar ze bleef leven. Het leven werd ondragelijk, vermoeiend en pijnlijk, maar ze ging niet dood.
Werken kon ze niet meer, ze raakte haar baan kwijt. Ze ging zichzelf steeds slechter verzorgen.
Omdat ze bijna niets meer kon en ze haar huis niet meer kon betalen, ging ze weer bij haar ouders inwonen.
Het kon haar niets meer schelen. Elke dag leek op de vorige. Elke tegenslag was er gewoon één voor op de lange lijst.
Haar moeder kamde in het begin nog haar haren, maar het was zo erg verwilderd dat haar moeder het na een maand of wat opgaf.
Op het moment liep ze door het park.
Treurwilgen zag ze, in plaats van witte bloemen in het gras. Donkere wolken waar de zon scheen.
Ze had één euro op zak. Haar moeder had haar op weg gestuurd om ergens in de stad wat te gaan drinken. Ze had geen dorst.
Haar ouders probeerden haar uit het huis te houden. Ze wist dat ze dat deden omdat ze hoopten dat ze ervan op zou knappen, maar onwillekeurig had ze het idee dat haar ouders haar weg wilden hebben.
Op een bankje zat een krom geraamte met een lelijke pet. Ze ging naast hem zitten. Niet kunnen slapen maakt een mens vermoeid. Ze zuchtte zacht.
Het geraamte schrok zich een hoedje.
Zodra hij van de schrik bekomen was, zei hij vriendelijk haar goedendag.
“Is dat zo?” Dat kwam er cynischer uit dan ze had bedoeld. Het was niet zijn schuld dat ze nu al maanden lang één lange slechte dag had gehad.
“Jazeker, ik weet zeker dat alles goed komt,” zei hij.
Een klein lichtpuntje ging aan in haar achterhoofd. Na al die tijd luchtte de vriendschappelijkheid van deze vreemdeling haar op.
Daarom wilde ze hem bedanken. Ze had alleen maar die euro bij zich. Ze haalde het geld uit haar broekzak en gaf het aan de man. “Dank u wel,” zei ze. Het maakte haar allemaal een beetje verlegen, dus liep ze snel weg.
Ze passeerde een kale man met een grommend mormel. Hij droeg een zwart t-shirt, zag ze. “De nacht is het beste deel van de dag.”
Ze moest onwillekeurig glimlachen. Het was eigenlijk wel zo. Als iedereen sliep, als ze helemaal alleen was, kon ze doen wat ze wilde. Niemand die haar zag. Niemand die haar beoordeelde.
Nu begon ze toch wel dorst te krijgen. Ze had geen spijt dat ze die euro aan die man had gegeven, ze was hem erg dankbaar voor de hoop die hij haar had gegeven.
Ze zou in de winkel wel bedenken wat ze zou gaan doen.
Bij de winkel aangekomen duwde ze de deur open.
Ze staarde in het gezicht van een meisje, een jonge vrouw van ongeveer haar eigen leeftijd, of misschien een paar jaar jonger. Vrolijk, stralend, vlot en eigenzinnig gekleed. Zoals ze zelf was, voordat…
“Pardon,” mompelde ze. De ander stapte opzij. Plotseling bedacht ze iets. Misschien had zij nog wel een euro over. Ze draaide zich naar het vrolijke meisje toe en vroeg of ze een euro mocht lenen.
Die twijfelde.
“Natuurlijk,” zei de jonge vrouw na een paar tellen, “alsjeblieft.”
“Dankjewel,” zei ze, voor het eerst in lange tijd met enthousiasme. “Heel erg bedankt!”
Ze kocht een flesje frisdrank. Tevreden nam ze een klein slokje.
Misschien, heel misschien, zou ze later weer eens kunnen slapen. Maar nu was ze helder en klaarwakker, na maanden van slopende vermoeidheid.
Nog een wandeling door het park dan maar?
Nu zag het park er heel anders uit: de bomen waren groen, kinderen speelden. De zon scheen.
Er was weer hoop.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
Maar ik kom er wel achter dan 
Behalve dat ik nog nooit van iemand heb gehoord die maanden niet slaapt... Lijkt me dat je daar inderdaad snel aan onderdoor gaat, of gewoon in slaap valt door de vermoeidheid. Maar dat maakt verder ook niet veel uit voor het verhaal.Behalve dat ik nog nooit van iemand heb gehoord die maanden niet slaapt... Lijkt me dat je daar inderdaad snel aan onderdoor gaat, of gewoon in slaap valt door de vermoeidheid. Maar dat maakt verder ook niet veel uit voor het verhaal.
