Sanne's 3 thema's.

[Engel]

Paniek.

Het is donker in dit hol, ik begrijp niet wat ik hier doe. 'Zijn we zulke monsters dat we hier moeten verblijven?' Mijn vader zocht naar een geschikte schuilplaats voor ons. 'Om ons in te verstoppen, en ons te vermaken' zei hij. Wisten wij veel wat het betekende. Wisten wij veel dat de Duitsers ons al voor dood hadden opgeschreven.

Onze kamers waren klein, maar net genoeg voor ons vier. Ik sliep met mijn zus op één klein kamertje, wat beplakt was met krantenknipsels. 's Avonds was het een grote hel. Dan kropen we altijd dicht tegel elkaar aan. We waren bang om ontdekt te worden. 'Die verschrikkelijke moffen ook!' was een zin die we vaak moesten horen van vader.

We waren natuurlijk nog kind, dus begrijpen deden we het allemaal niet echt. Het was voor ons een groot avontuur. We hoorden in het donker vaak de vliegtuigen over zweven. Ik moet zeggen dat ik dat wel eng vond. Je moet je voorstellen: Wij moesten echt heel stil zijn op veel momenten. Maar, dat is niet zo makkelijk voor jonge pubers. Het geronkel van de motoren kon je heel duidelijk horen door de muren van onze schuilplaats. Ik lag vaak huilend in bed. Mijn moeder probeerde mij dan altijd te sussen met de woorden: 'Stil maar, liefje. het is zo voorbij'. Natuurlijk hoopte ik dat. Maar mijn gevoel zei wat anders.

'Zou je de melk even aan willen geven?' Zei m'n zus met een zacht geluid. 'Natuurlijk, alleen er is nog weinig'. Dat moesten we vaak opmerken. Er was bijna niets meer. We moesten letterlijk leven op water en brood. Zo ook de volgende morgen. Maar als je pech had, was ook dat er niet om te eten of te drinken. 'God, waarom helpt U ons niet?' 'Ziet U, in welke ellende we leven?' Gebeden waren er, om elkaar en jezelf wat moed in te spreken. De vraag is alleen wanneer alles voorbij was.

Om een uur of negen 's avonds werd er enorm gebonkt en geklopt op de dichtgeslagen deuren en ramen. We schrokken echt op. Mijn zus en ik begonnen gelijk te huilen. Wij wisten wat het zou kunnen betekenen. 'Oh, pap, wedden dat het de Duisters zijn?'. Dit keer had ik geen ongelijk. Met geweren en helmen kwamen ze naar binnen. Enorme strenge blikken keken ons aan. Het werd ons verzocht om zo snel mogelijk spullen bij één te rapen. We mochten maar één tas meenemen. 'Wat gaat er met ons gebeuren?' vroeg ik angstig. Niemand die me daar een goed antwoord op kon geven. En zo vertrokken we, een onzekere toekomst tegemoet.

[Daniël]

- Onze kamers waren klein, maar net groot genoeg voor ons vier.
- ... kropen we altijd dicht tegel elkaar aan > typootje: tegen
- 'Stil maar, liefje. het is zo voorbij'. > Het is zo voorbij.
- 'Zou je de melk even aan willen geven?' Zei m'n zus ... > zei m'n zus.
- ... met een zacht geluid > zou ik veranderen in gewoon 'zacht', dus 'zei m'n zus zacht'.
- 'Natuurlijk, alleen er is nog weinig'. > weinig.' (en nieuwe alinea)
- 'Oh, pap, wedden dat het de Duitsers zijn?'. > zijn?' (en nieuwe alinea)
- Enorme strenge blikken > Enorm strenge blikken, denk ik? (van enorme blikken heb ik nog niet gehoord )
- Voor 'Wat gaat er met ons gebeuren?' ook nieuwe alinea.

Maar bovenstaand heeft natuurlijk niets met de inhoud te maken. Ik vind dat je het thema 'Paniek' meer dan voldoende verwoord hebt met dit verhaal, al zit er ook veel 'Onzekerheid' in.

[Melona]

Ik vind dat vooral in de laatste alinea de paniek echt naar boven komt, waarschijnlijk door de snelheid die er dan opeens in wordt gebracht. (Ik heb een soort van sterke associatie tussen paniek en snelheid, daarom durfde ik het zelf niet meteen aan dit onderwerp te kiezen)

[Robin]

Ik vind dat vooral in de laatste alinea de paniek echt naar boven komt, waarschijnlijk door de snelheid die er dan opeens in wordt gebracht. (Ik heb een soort van sterke associatie tussen paniek en snelheid, daarom durfde ik het zelf niet meteen aan dit onderwerp te kiezen)

Klinkt logisch. Ik zou zeggen dat paniek onzekerheid met snelheid is.

[Engel]

Verslaving.

'Moet je nou echt de hele tijd al die pillen innemen?' 'Weetje, hoe slecht dat spul voor je is?' 'Hetzelfde geldt voor al dat spuiten in je arm.' 'Lianne!' 'Ik heb het nodig, dat weet je toch? Ik wist me geen raad meer met mijn vriendin. Ze was volledig overgeleverd aan de drugs. Ondertussen had ik van alles geprobeerd om haar te helpen. Maar, niets leek te helpen en ik werd er behoorlijk moedeloos van. Wat kon ik nog doen om haar te laten beseffen dat het zo niet goed zou aflopen? 'Marlies?' 'Ik ga voor je opzoek naar een methode om je te helpen.' 'Na mijn tocht, zorg jij maar dat je eens in therapie gaat, ik ben het zat.' 'Ja daag, zie je mij al in therapie gaan? 'Never nooit niet dus!' 'Het bewijst maar weer dat je niet van me houdt. Marlies boog haar hoofd en liep naar huis. 'Ik houd juist heel veel van je, daarom doe ik dit!

Na lang wikken en wegen kwam Marlies bij Lianne thuis. Omdat ze wat gevonden had kreeg Marlies gelijk een blad voor haar neus. 'Dat gaan we doen!' 'Samen ga jij met mij naar die plek, om van alles over een verslaving te leren, zodat je tenminste al inzicht krijgt'.Marlies schrok, maar nam het aanbod aan.

Zenuwachtig maar vast besloten namen de meiden de week erna de bus om ernaar toe te gaan. Lianne was slim, ze had de pillen en de spuiten van Marlies weggegooid. Die wil ze vast niet meer, na deze dag. Dacht ze.

'Welkom allen, ik hoop dat dit een middag word waar veel inzichten worden gedaan.' 'Neem plaats in één van de hallen rechts of links van jullie.' Zo sprak de begeleiding. Lianne en Marlies wisten niet wat ze die middag zagen. Er werd ontzettend veel uitgelegd. Wat de schade was van een aantal drugs spuiten. Wat er in bepaalde pillen zat. En ook wat de effecten waren van die rotzooi. 'Ik kijk m'n ogen uit' Zei Marlies met tranen in haar ogen. 'Dit doe ik me elke dag aan?' 'Ja, Mar, je doet je dit elke dag aan' Lianne sloeg een arm om haar heen en ze liepen verder. Hier was op beelden te zien hoe het bloed eruit ziet na een injectie met drugs. En even later zeggen ze armen die helemaal vernield waren door de troep. Het was zeer schokkend en indrukwekkend. Ze kregen er een echt goed beeld van.

Aan het einde van de dag vertelde Marlies aan haar vriendin dat ze er vanaf wilde. Lianne wist niet wat ze hoorde. 'Echt?' 'Wat ben ik trots op jou!' 'Hier had ik het allemaal voor gedaan, je in te laten zien waar je mee bezig was!' Marlies glimlachte. 'Ja, ik ben helemaal klaar met mijn drugsavontuur.'

Er verstreken wat weken. Op een gegeven moment, nadat ze een intake hadden aangevraagd voor een eventuele opname, kregen ze te horen dat Marlies dinsdagochtend terecht kon. Hoelang de opname zou duren zal helemaal van haar af hangen. Maar ze leek er wel klaar voor. Samen pakten ze die dinsdag spullen in. En samen vertrokken ze naar de kliniek. Waar ze naar een uur afscheid moesten nemen van elkaar. 'Meid, houd je goed he?' 'Ik denk aan je.' 'Ja, dat zal ik doen!' Na een laatste stevige knuffel vertrok Lianne. Hopelijk was het genoeg om haar te helpen naar een betere toekomst. Dit is in ieder geval een begin...

[Daniël]

- En even later zeggen ze > zagen ze
- Als iemand anders iets zegt, begin dan de zin op een nieuwe regel. Dat maakt het een stuk overzichtelijker, want nu kon ik niet helemaal volgen wie wat zei. Volgens mij gebruikte je ook op de verkeerde plaatsen aanhalingstekens.

Dit is natuurlijk wel het perfecte voorbeeld van het afkicken. Vaak zal een verslaafde niet zo reageren denk ik.
Niks mee op zich, maar ik vind de stof van de conversaties en de plot niet zo heel boeiend. Niet erg uitgebreid, diepgaand of origineel. Een beetje simpel eigenlijk.

Om eerlijk te zijn vond ik je eerste verhaal beter. Aan eerlijkheid heb je het meest denk ik.

[Engel]

- En even later zeggen ze > zagen ze
- Als iemand anders iets zegt, begin dan de zin op een nieuwe regel. Dat maakt het een stuk overzichtelijker, want nu kon ik niet helemaal volgen wie wat zei. Volgens mij gebruikte je ook op de verkeerde plaatsen aanhalingstekens.

Dit is natuurlijk wel het perfecte voorbeeld van het afkicken. Vaak zal een verslaafde niet zo reageren denk ik.
Niks mee op zich, maar ik vind de stof van de conversaties en de plot niet zo heel boeiend. Niet erg uitgebreid, diepgaand of origineel. Een beetje simpel eigenlijk.

Om eerlijk te zijn vond ik je eerste verhaal beter. Aan eerlijkheid heb je het meest denk ik.

Zeker. Dank je. Ja, ik ben zoals ik al zei niet goed in lange stukje. Dan is de expressie er een beetje uit.

[Robin]

Die wil ze vast niet meer, na deze dag. Dacht ze.

Dat ziet er een beetje raar uit: het lijkt nu net op een soort dramatische ironie: we krijgen van te voren al te horen dat het misgaat (zeg het eens hardop, pauzeer bij de punt). Maar dat klopt niet met het einde.

Ik zou zeggen:

“Die wil ze vast niet meer, na deze dag,” dacht ze.

[Daniël]

Ja die verwachting kreeg ik ook. Van: Oh oh.

Maar dat bleek dus niet te komen.

[Melona]

ik verwachtte inderdaad ook door die zin dat het fout zou gaan :')

en het is nogal verwarrend dat je geen nieuwe alinea's begint nadat iemand iets heeft gezegd, ik ben totaal het overzicht kwijt in de dialogen.
ik vind ook je eerste verhaal mooier :]